بودن رو چند شب پیش دیدم. تماشاچیانی که همراه من به تماشای اجرا نشسته بودن گویا نه خیلی از اجرا خوششون اومده بود نه توانایی دل کندن و بیرون رفتن از سالن رو داشتن و بعد از حدود یک ربع پچپچه های نه چندان آرومشون سالن رو فرا گرفت. در شرایطی که نیمی از اجرا رو به علت صدای پچپچه های نفرات جلویی به زور شنیدم و نیمی دیگه رو هم به علت نوری که از صفحه ی موبایل بغل دستی محترم روی صورتم افتاده بود به زور دیدم باز هم از اجرا لذت بردم. اصولا اجرا‌‌هایی که نظرات متفاوت راجع بهشون زیاده من رو بیشتر ترغیب به تماشا می کنه و خوشبختانه راجع به بودن جزو کسانی بودم که خیلی از اجرا لذت بردم. از بروشور دایره ای شکل گرفته تا عوض شدن جای بازیگر ها و در نهایت گردش داستان و بازگشت به نقطه ی ابتدا همه در خدمت مقصود حرکت کردن و اجرای خوب بازیگران هم به زیبایی نمایش اضافه کرد. تنها بخشی از کار که ارتباط زیادی باهاش برقرار نکردم شکستن دیوار چهارم بود که بعد از اینکه چند تا نوشته توی تیوال راجع بهش خوندم تا حدودی مقصود برام ملموس تر شد ولی بازم نبودش رو ترجیح می دادم. خیلی بهتر می شد اگه گروه اجرایی توضیحات مختصری حتی در حد اشاره به نام شخصیت های نمایش داخل بروشور یا صفحه ی تیوالشون می نوشتن تا لذت دیدن اثر برای مخاطبی هم که آشنایی با داستان های مورد اشاره نداره بیشتر بشه. به شخصه با چهار همراه به تماشای این اجرا نشستم که با بعضی از داستان ها آشنایی نداشتن و نتونسته بودن ارتباط بگیرن. دوست دارم یک بار دیگه بین تماشاگرانی تئاتر دوست تر این اجرا رو تماشا کنم چون حس می کنم لذتی که باید رو به علت جو نامناسب سالن نبردم و امیدوارم فرصتش برام فراهم بشه.