بالاخره طلسم این اجرا برام شکسته شد و موفق شدم ببینمش. چه اجرایی! چه بازی هایی! چه اسماعیل گرجی ای! دم محمد برهمنی گرم با این اجرایی که روی صحنه برده و دم محمد صادق گلچین عارفی گرم با این متنی که نوشته! کاش فرصتش بود و می تونستم باز هم به تماشای کار بشینم چوم علاوه بر لذتی که بعد هر اجرا می بردم، اجرا از اون کار هایی بود که با هر بار دیدنش چند لایه توش عمیق تر می شی و ارتباط بیشتری با متن می گیری.
نظر خیلی از دوستان رو اینجا خوندم و خودم هم برداشت های شخصی زیادی راجع به کار داشتم که خیلی جاها و موافق و مخالف نظرات دوستان بود و خیلی جاها چیزهایی از اجرا دستگیرم شده بود که کسی بهشون اشاره ای نکرده بود که به دلیل خوب نبودن قلمم از نگارششون صرف نظر می کنم فقط می خوام به این نکته اشاره کنم که یکی از زیبایی های تئاتر و کلا هنر در منحصر به فرد بودنش برای هر نفره. یعنی ممکنه یک نویسنده متنی رو بنویسه و صد نفر اون متن رو بخونن و هر کدوم برداشت متفاوتی ازش داشته باشن. این تفاوت دیدگاه ها نسبت به یک اثر هنری خودش می تونه جنبه های مختلف اون اثر رو به نمایش بگذاره و به نظرم اجرایی قویه که در عین اینکه برداشت های متفاوتی ازش می شه در زیباییش و ارزشمند بودنش توافق وجود داشته باشه.