فرقش توی هنر نمایش بود. حوادث نویس روزنامه فقط روایت می کنه بدون دخل و تصرفی و کارگردان در بستر درام هنر خلاقه ی خود را در میزانسن و پرش زمانی روایت در حین یک دیالوگ طولانی (که برام شگفت انگیز بود و جزو بهترین لحظات تجربه شده در تئاترهایی که 5 سال اخیر دیدم) و فضاسازی بسیار خوب و تاثیرگذارش قصه اش رو هنرمندانه روایت می کنه.

منم اختلافِ سلایق و نظرات رو دوست دارم و ازشون یاد میگیرم !
بنظر من همه ی سوژه ها و داستان ها تکراری ست ...
در هر ژانری از اعتیاد گرفته تا خیانت ، سیاست، عشق ، جنایی و ... اونچه اهمیت داره پردازشِ موضوعات و قدرتِ کارگردانی بر روی صحنه ست
پس فکر میکنم این متن و سوژه هم کار خوبی دراومده بود و نمیشه با خوندن چند سطر از حوادثِ روزنامه مقایسه ش کرد ?

برای من یکی از تمیز ترین و لذت بخش ترین کارهای این اواخر بود