تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرSB > com/org | (HTTPS) localhost : 12:47:41
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
هر کلاهی را سَری بوده است...
هر پوتینی را پایی...
و هر کوله‌ای را پشتی...
سری از ما...
پایی از ما...
و پشتی از ما...
شلمچه-۱۹۸۲
(این نوشته زیرنویسِ یکی از تصاویر بود که دوست داشتم جداگانه بنویسمش اینجا.)
هر پوتینی را پایی...
و هر کوله‌ای را پشتی...
سری از ما...
پایی از ما...
و پشتی از ما...
شلمچه-۱۹۸۲
(این نوشته زیرنویسِ یکی از تصاویر بود که دوست داشتم جداگانه بنویسمش اینجا.)
سعید قدرتی، آرمان طیران، امیر مسعود، Hoda Bahrami و Reza1991s این را
خواندند
۲۳ نفر این را دوست دارند
۲۳ نفر این را دوست دارند
آرمان طیران (u.0q387k)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۹ آذر ۱۳۹۹
ممنون که آمدید🙏🌹
۰۹ تیر ۱۴۰۱
دوست‌دارم
( ۳ )
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
۰۰:۳۲
شب بود. دو ساله بودم و بغلِ مامانم نشسته بودم. همه جلوی تلویزیون بودیم و بقیه که می‌‌فهمیدن فوتبال و جام‌جهانی و برزیل یعنی چی، بازی رو ... دیدن ادامه ›› تماشا می‌کردن و من که هیچ‌کدوم اینا رو نمی‌فهمیدم فقط به رنگِ سبزِ چمن نگاه می‌کردم. چراغِ توی هال شروع کرد تکون خوردن. نگاهش کردم. چراغِ سقفی می‌چرخید و اون نوری که از لامپِ صدِش توی حباب پخش می‌شد هم باهاش توی اتاق می‌چرخید. بعدش یادمه توی کوچه بودیم. بقیه‌ی همسایه‌ها هم توی کوچه بودن و باز من نمی‌فهمیدم زلزله یعنی چی و فقط با خواهرم به پیژامه‌ی همسایه می‌خندیدیم.
خیلی سال گذشت تا فهمیدم اون شب چه اتفاقی افتاده... منجیل و رودبار، سال ۶۹.
مهرداد... لطفاً برگرد، دوستِت با توپِ فوتبال منتظرت نشسته.
خیلی کم پیش میاد این سبک کار/اجرا رو برای تماشا انتخاب کنم. چون همیشه یه "خب حالا که چی؟" تهِ ذهنم هست! ولی وقتی توی موقعیتش قرار می‌گیرم خواسته ناخواسته با بعضی قسمت‌ها همراه یا حتی درگیر میشم. ژستن هم همین‌طور بود. از بازی‌ها و داستان‌ها بیشتر با قسمتِ منجیل و اتاقی که پسری چهل‌سال دلتنگِ بغلِ مادرش بود ارتباط برقرار کردم. اما بیشتر از بازی‌ها، عکس‌ها درگیرم کرد. تصاویری که با دیدنِ بعضیاشون بی‌اختیار چشمِ راستم اشک می‌ریخت و چشمِ چپم تماشا می‌کرد...
حیف از این مملکت که هیچ وقت یه آبِ خوش از گلوش پایین نرفته...
(شروعِ کار هم برای من خیلی عجیب بود!
نوشته‌های مختلفی که تصادفی بین افراد تقسیم می‌شد و این نوشته سهمِ من شد...
"از نشانه‌ها استفاده کنید؛ جهان زیر زمین، به خواب رفتن، رستاخیز."
آیا ایمان نمی‌آورید؟! 😅)
شب بود. دو ساله بودم و بغلِ مامانم نشسته بودم. همه جلوی تلویزیون بودیم و بقیه که می‌‌فهمیدن فوتبال و جام‌جهانی و برزیل یعنی چی، بازی رو ... دیدن ادامه ›› تماشا می‌کردن و من که هیچ‌کدوم اینا رو نمی‌فهمیدم فقط به رنگِ سبزِ چمن نگاه می‌کردم. چراغِ توی هال شروع کرد تکون خوردن. نگاهش کردم. چراغِ سقفی می‌چرخید و اون نوری که از لامپِ صدِش توی حباب پخش می‌شد هم باهاش توی اتاق می‌چرخید. بعدش یادمه توی کوچه بودیم. بقیه‌ی همسایه‌ها هم توی کوچه بودن و باز من نمی‌فهمیدم زلزله یعنی چی و فقط با خواهرم به پیژامه‌ی همسایه می‌خندیدیم.
خیلی سال گذشت تا فهمیدم اون شب چه اتفاقی افتاده... منجیل و رودبار، سال ۶۹.
مهرداد... لطفاً برگرد، دوستِت با توپِ فوتبال منتظرت نشسته.
خیلی کم پیش میاد این سبک کار/اجرا رو برای تماشا انتخاب کنم. چون همیشه یه "خب حالا که چی؟" تهِ ذهنم هست! ولی وقتی توی موقعیتش قرار می‌گیرم خواسته ناخواسته با بعضی قسمت‌ها همراه یا حتی درگیر میشم. ژستن هم همین‌طور بود. از بازی‌ها و داستان‌ها بیشتر با قسمتِ منجیل و اتاقی که پسری چهل‌سال دلتنگِ بغلِ مادرش بود ارتباط برقرار کردم. اما بیشتر از بازی‌ها، عکس‌ها درگیرم کرد. تصاویری که با دیدنِ بعضیاشون بی‌اختیار چشمِ راستم اشک می‌ریخت و چشمِ چپم تماشا می‌کرد...
حیف از این مملکت که هیچ وقت یه آبِ خوش از گلوش پایین نرفته...
(شروعِ کار هم برای من خیلی عجیب بود!
نوشته‌های مختلفی که تصادفی بین افراد تقسیم می‌شد و این نوشته سهمِ من شد...
"از نشانه‌ها استفاده کنید؛ جهان زیر زمین، به خواب رفتن، رستاخیز."
آیا ایمان نمی‌آورید؟! 😅)
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۶۶,۰۰۰ نفر
+۲۶,۷۱۰ برنامه
+۷,۷۵۴,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۵,۰۲۹ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
