"خیال میکنی نهنگ ها نمیدانند،آمدن به ساحل یعنی مرگ؟"

مونولیزر ،نمایشی که در عین سادگی ،به زیبایی حرفش را میزند، از یکطرف به بیان تفاوت تاثیر یک اثر واحد بر افراد مختلف می پردازد حتی اگر این اثر،یک اثر هنری چون تئاتر باشد. بر یکی تلنگر میزند تا به اصلی که از آن دور شده برگردد و دیگری را با یک فهم نادرست و شتابزده در گرداب جنایتکاران غرق می کند.شاید به نوعی بیانی از بازگشت به ذات با باور به اینکه با انسان ،شیطان هم آفریده شد!
از طرف دیگر معضل گسترش خشونت در جامعه را بررسی میکند:خالی کردن روح جامعه از هنر، شادی و انسان مداری.چگونه میتوان انتظار داشت در جامعه ای که غذای روحش را گرفته اند،کنسرت های مجاز موسیقی اش به آشوب کشیده میشود،سینماهایش از فیلم های سرشار از احساس و روح لطیف بشری خالی شده است،تئاترش در مسیر نزول قرار گرفته و شادی با خشونت سرکوب میشود ،کافه تئاتر جایش را به مغازه فروش لوازم شکاری که همه ی چاقوهای ضامن دارش را خریده اند،ندهد؟ چگونه میتوان از اجتماعی ماتم زده انتظاری غیر از افزایش شرارت را داشت؟ این است که انسان به پوچی رسیده و وامانده در این جامعه ی بی هدف و تهی از ارزشهای انسانی،به فکر خودکشی می افتد،اما نه ،چرا خود کشی، بگذار دیگران تاوان بیهودگی زندگی مرا بدهند اینگونه دنیا مرا می بیند،من هستم ،طغیان میکنم،دنیا را تکان می دهم به قیمت نابودی دیگرانی که مرا ندیدند که مرا له کردند و حرفم ... دیدن ادامه ›› را نشنیدند!
من به تنگ آمده‌ام از همه چیز
بگذارید، هَواری بزنم...!

در آخر باز این هنر ناب است که کورسوی امیدی برای نجات باقی می گذارد.
مونولیزر تصویرگر آینده است!

گروه روژدای هنرمند و با اخلاق،،هر چند دو کار قبلیتان را بیشتر دوست داشتم و احساس کردم کمی شتابزدگی در شخصیت پردازی و فرم کار به ویژه در پایان بندی وجود داشته ،امیدوارم در مسیر روشنی که اتخاذ کرده اید گام هایتان استوار و رو به جلو باشد و هیچ سختی و مانعی نتواند شما را از اهداف دغدغه مندتان دور سازد.
مونولوگ پایانی دربرگیرنده ی جوهر کار و مثل کارهای قبل زیبا وتکان دهنده بود

متشکرم