« فیلمنامه مورد علاقه من با چیزی شبیه به این شروع میشه؛ سیگار نصفه از ماشین لوکس پرت میشه بیرون، توجه گدا تو پیاده رو جلب میشه، میاد برش داره و یه ماشین از روش رد میشه!! »
(لوئیس بونوئل)

اگر ورود ما به جهان نمایش آقای سجادیان با دستشویی شروع و در آن ادامه پیدا میکند نشان از در پیش داشتن یک شکوه و گله رمانتیک از زندگی انسانی است؟ به باور من خیر بلکه با یک تفسیر ساده اما دقیق و هوشمندانه از سازوکار کل حیات زمینی روبرو هستیم. بونوئل در جایی گفته بود از نظر من زندگی انسان باارزشتر از یک مگس نیست. این یک قضاوت ارزشی و غیراخلاقی نیست، یک تفسیر ماوقع بر اساس فکتهای تجربه شده است و باید بگم نمایش شقیقه ها تا به امروز بهترین و سر راسترین توضیح برای این صحبت مناقشه برانگیز بونوئل است. خطی که نمایش دنبال میکند این واقعیت رو بیان میکنه که آیا تصادف و زنجیره های آن به عنوان پیش برنده اصلی جهان ما ارزشی بیشتر از سوسک به ما میدهد؟ اینطور نیست چون همانگونه که سوسک مورد نظر را با اختلاف تصادفی چند میلیمتر زیر گودی کفش من زنده نگه میدارد در یک تصادف دیگر بر اثر شباهت احمقانه و تصادفی رسم الخط کشتن و کشیدن باعث مرگ من میشود آنهم در زنجیره چندین تصادف کور دیگر!! پس داوری راهبر جهان زنده در مورد ارزش من و سوسک یکسان است و این فقط یک نظر ... دیدن ادامه ›› خام نیست!
این حماقت تصادف شاید به حدیست که باعث طنزی سیاه شود، طنزی که خالق نمایش به درستی آن را در وادی تعادل پیش میبرد، کاراکترهای نمایش طوریست که براحتی میشد با کمی اغراق بیشتر از تماشاگر خنده گرفت اما نمایش به درستی از افتادن کار به این ورطه و از دست رفتنش جلوگیری میکند.
کارگردان نوع ارائه یک نفره کار را برای اثبات و به رخ کشیدن قدرت بازیگری انتخاب نمیکند، مینیمالیست صرف هم نیست،  بلکه این فرم کاملا در خدمت جهان اثر هست و مفهومی نه چندان راحت و آشنا را در کمترین زمان بدون خسته کردن تماشاگر انتقال میدهد بطور مشخص صدای افکار علیرضا در این فضا راحتتر و موثرتر حرکت میکند.
کاراکترها در هجوم رگبار تصادف هستند، اما نمایش تصادفات را با منطق سست و احمقانه جهان تصادفات فیلم فارسی و هندی ارائه نمیکند و خطر آن را میفهمد، ملموس بودن و تجربه پذیری این تصادفات باعث میشود تماشاگر براحتی با اثر ارتباط برقرار کند و آن را بپذیرد.
علیرضا سوالش این است که چرا شر حاکم جهان است، البته که جوابهای خانم راون درمانگر نمایش پاسخ نیست و فقط توصیه به سوال نکردن است و عبور کردن است اما علیرضا خود در انتها جواب را پیدا میکند، شر حاکم است، معلول رنج میبرد و موجودات تکه پاره میشوند در یک شقاوت بی ثمر و غیرلازم ، چون راهبری تصادفات کور عمل کرده و در چرخ رولت جهان به این شماره بازنده و زشت رسیده ایم! آیا در این وضع نمایش شقیقه ها اخلاقیات را نفی میکند؟ خیر ، این اخلاق تکاملی وجود دارد، نه در پندها و نصیحتهای آبکی، بلکه در واقعی ترین شکلی که ارائه میکند و آن وجود حس همدردیست. توسعه بخش جلوپیشانی مغز ما مرکز همدردی و فهمیدن رنج موجودات دیگر را توسعه داده، همان چیزی که باعث میشود یک علیرضا زندگی و رواندرمانی و سوال خودش رو رها کند و دنبال کمک به یک نصرت برود و تاوانش را هم بدهد، اگر این توسعه فرگشتی ادامه دار باشد که هست شاید روزی واقعا انسان رو به قاعده طلایی اخلاق یعنی انصاف برساند و آنجاست که میتوانیم بگوییم تصادف که راهبر فرگشت هم هست اینبار در مسیری خلاف شر حرکت کرده است!
نمایش همه عناصر را خوب و به اندازه چیده، گاهی برای تماشاگر عام توضیحات بیشتری ارائه میدهد ولی باید بپذیریم که لازم هست، جناب سجادیان هنرمند برج عاج و مغلق ساز نیست و چقدر خوب که اینطور نیست و ثابت میکند که میشود مفاهیم انتزاعی و سخت را هم راحت و به مخاطب گسترده انتقال داد. 
محمدرضا سجادیان عزیز،از این کار بی ادعا، بی تکلف و ارزشمند مثل کارهای قبل شما لذت بردم سبک خاصی که امضای شما رو پای خود دارد و به کار هیچ شخص دیگری حداقل در ایران مانند نیست
خوشحالم که بعد از تقریبا دو سال فاصله، مجددا مسحور جادوی صحنه با اجرای شما شدم
منتظر کار بعدی هستیم....✨💯✨