اگر بخواهم این کار را منصفانه قضاوت کنم باید بگویم که در مجموع کار خوبی بود و از دیدنش لذت بردم و بهتون توصیه اش میکنم. موضوع جذاب بود، صحنه ساده اما مطلوب طراحی شده بود، کارگردانی خوب بود و البته تکه های موسیقی فوق العاده بود. شاید اگر بخواهم نقدی بکنم به بازیگریهاست البته در برخی از صحنه ها که احساس میکردم بازیگرها در نقش خود فرو نرفته اند (بخصوص در نقشهای کودکی)، در حالی که در بعضی از صحنه های دیگر کیفیت بازیگری خیلی لذت بخش بود.
اما از همه اینها گذشته جمله ای در اجرا گفته شد که من را مدتها به فکر فرو برد: "اون هیچ چیزی درباره من نمی دونه، یا شاید همه چیز را می دونه". ندانستن هیچ چیز با دانستن همه چیز برابره؟ بعد از کلی فکر کردن به این جمله به این نتیجه رسیدم که آره برابرند! ما اگر چیزی از کسی ندانیم از او نمی رنجیم و اون رو قضاوت نمیکنیم؛ اگر هم همه چیز رو ازش بدونیم اون رو درک میکنیم و ازش نمیرنجیم. اگر هیچ چیزی ندانیم استرسی نداریم، اما اگر "همه" چیز را بدانیم هم استرسی نخواهیم داشت! مشکل ما همیشه اینه که بخشی از موضوع رو میدونیم. چقدر با این جمله حال کردم. البته خیلی ربطی به موضوع نمایش نداشت ولی برای من از همه بخشهای دیگه جذابتر بود :)
به همه خسته نباشید میگم و به امید موفقیتهای بیشتر