از سه‌شنبه که این نمایش را دیدم هنوز تصاویری را که عوامل موفق به خلقشان شده بودند در سرم تاب می‌خورد و حیرت‌زده‌ام می‌کند.
این نمایش به من ثابت کرد که همه‌مان «دردِ اَختگی» را تجربه کرده‌ایم، فارغ از جنسیتی که داریم(داشتیم؟) همه‌مان هویتمان را از دست داده‌ایم؛ ولی یادمان نرود، در حرمسراهای تاریخِ مملکت خواجه‌هایی مثل خسرو زند بودند که هیچ‌گاه نامی ازشان شنیده نشد و کسانی مانند آغامحمدخان بودند که خود را به همه تحمیل کردند.

۵خواهر هستند (به نمایندگی از جمعِ زنان) در خانه‌ای که در آن بوی گاز می‌آید («امکانِ» همیشگی انفجار و تغییر)، در خانه‌ای که «پدرِ» آنان (به نمایندگی از جمع مردان»، که مرده‌است، ولی حتی هنوز بعد مرگش سایه‌ی سنگینش بر روی زنان خانه‌اش حس می‌شود. دخترانی که در طول نمایش دلیل‌تراشی‌های زیادی برای عدم خروجشان از آن وضعیت می‌کنند؛ دخترانی که بینِ انفجار و شکستن بنیان‌های پوشالیِ خانواده و امنیت و حفظ خانواده‌ی تیکّه‌پاره‌شان که در شُرُف آن انفجار و «رخدادِ تصمیم‌ناپذیر» است، سردرگم‌اند.
خانم هنگامی برنامه‌ای که امشب به مناسبت دربی برای زنان تدارک دیده بود، سردرگمی‌ای که نمایش آن را باز-نمایی کرده بود را در واقعیت به نمایش گذاشت، جایی که خانم ندا هنگامی از زنانی که دوست داشتند امروز در ورزشگاه باشند و به دلیل منع آنان از حضور در ورزشگاه نتوانستند آنجا باشند خواست که به صحنه بیایند و اکثریت زنانِ حاضر در سالن خیره به یکدیگر نگاه می‌کردند و منتظر بودند کسی پا پیش بگذارد تا آن‌ها نیز به صحنه بیایند و حتی بعد از اینکه عده‌‌ی نسبتاً قابل قبولی به صحنه رفتند، همچنان عده‌ای قابل توجه ترجیح دادند سر جایشان بایستند و شهامت و انرژیشان را برای تبلیغ و گرفتن حقشان معطوف به تلگرام کنند.
من به عنوان یک انسان که از قضا خودم را مرد نیز تعریف میکنم، از خانم هنگامی بابت زحمتشان و بازتاباندن روشنایی فکر روشنشان تشکر میکنم.

تبریک میگم به تمام عوامل نمایش به خاطر هماهنگی بی‌نظیرشون و دقت نظر کارگردان در طراحی سخت حرکاتی که برای بازیگران این نمایش طراحی‌کرده بود، بازیگرانی که کاملا هماهنگ و دقیق تمام وسواس‌های کارگردان را روی صحنه پیاده کردند و چنان با صلابت و بدون خطا و با در‌ک کامل از آنچه می‌گویند(با توجه به سختی همیشگی و شیرین متون شکسپیر)، کلمات را به سمت تماشاگران پرتاب میکردند، بازیگرانی که به کمک طراحی نور درخشان و به واسطه‌ی توانای‌شان خودنمایی میکردند؛ و موسیقی‌ای که تمام طول نمایش ما را همراهی می‌کرد و گوش‌هایمان را نوازش!
و افسوس می‌خورم از مخاطبان قدر نشناسی که کم مانده بود، تنها چیزی که گروهی نمایشی از تماشاگران می‌خواهد، رضایتی که به تشویق منجر می‌شود، را از آن‌ها دریغ کند؛ دانشجویان باهوش و خلاقی که آینده‌ای بس درخشان که اگر اول خودشان و بعد دیگران بگذارند، قرار است آینده‌ای درخشان فراتر از حوزه‌ی تئاتر و نمایش در این مملکت رقم بزنند.
نمایشی پر از جزئیات که همین به سختی اجرایش می‌افزاید، نمایشی که سربلند است.

خوشبختانه تونستم آخرین اجرای این نمایش پژوهشی رو که به پیشنهاد اصغر دشتی در سالن موج‌نو روی صحنه می‌ره رو ببینم؛ و تبدیل شد به اولین تجربه‌ی لذت‌بخش من از یک اثر دانشجویی و •تجربی• به حقیقی‌ترین معنای آن.
خانم‌ها مائده شانه‌ساز و سارا فعلی با استفاده‌ی ابزاری از قوانین ریاضی و کوانتومی، علی‌الخصوص بحث سیاهچاله‌ها، به شیوه‌ی فلاسفه‌ی پست‌مدرن شروع به «فلسفیدن» و «سفسطیدن» در باب انسان (و امیالش) و خودشناسی می‌کنند؛ و چه پخته و هدفمند این کار صورت میگیره. آن‌ها همچنین با استفاده‌ی هوشمند از ابزاری مانند چراغ‌قوه، بادکنک و خط‌کش کمک شایانی به فهماندن مطلب و منظورشان به مخاطب می‌کنند.
موسیقی زنده‌ی نویز (با سینثسایزر و گیتار الکتریک) هم به جلوگیری از خسته‌کننده شدنِ احتمالی توضیحات کمک به سزایی می‌کرد و به جذابیت کار نیز افزود.
در یک کلام عالی بود.

.
بلافاصله بعد از پایان نمایش «باغبان مرگ»، به کارگردانی آروند دشت‌آرای، به کتابفروشی رفتم و نمایشنامه‌ی باغبان مرگ نوشته‌ی محمد چرمشیر رو خریدم؛ می‌خواستم ببینم آیا محمد چرمشیر توضیحات صحنه‌ای را همانطور که اجرا شد در نمایشنامه آورده‌است یا نه، چرا که خیلی طراحی صحنه را پسندیدم و منو به ذوق آورد. ولی در نمایشنامه کوچکترین توضیحی در این باب که صحنه چگونه چیده شود داده نشده بود و نِی! حتی با سه مورد خیلی جزئی از توضیحات اکت کاراکترها در طول متن روبرو شدم. پس طراحی صحنه کاملا از ذهن خلاق خود کارگردان بیرون آمده و این قابل تحسین است، با اینحال تنها ایراد نمایش که خیلی کوچک هم بنظر می‌آید (ولی در عین حال خیلی تاثیر گذار) هم را در این بخش شاهد هستیم:
صحنه از ۷ میز فلزی بزرگ تشکیل شده است؛ میز فلزی‌ای در وسط، که روی آن قابی شیشه‌ای تعبیه شده که همان شیشه‌ی جدا کننده‌ی مجرم و بازجو (در اینجا خبرنگار/روانشناس) در اتاق‌های بازجویی‌ست، و سه میز دیگر در هر طرف میز وسط، و در نهایت آتیلا پسیانی در سمتی از این میز بند شکل گرفته و مارین ون هولک در سمتی دیگر. و به قرینه‌ی میز وسط، روی دیوار، در دو طرف صحنه، ویدئو آرت یا هرچیز دیگری که در طول نمایش پخش میشود. جدای از عدم کاربرد آن ویدئو آرت روی دیوار، تنها یک میز از هر سمت اگر کاسته میشد طراحی صحنه بی‌نقص میشد؛ چرا؟! چون که در هیچ حالتی (با توجه به اینکه تقریبا وسط ضلع شرقی نشسته بودم، اما نمی‌توانستم در آنِ واحد هر دو بازیگر که از قضا کل بازیگران این نمایش هستند و تمام بار نمایشی و دراماتیک بر روی دوش آن‌هاست را در یک قاب داشته باشم و این واقعا اعصاب من یکی را که خرد کرد چرا که بازیگران فوق‌العاده عمل میکردند و‌ دوس داشتم هر دو را در آنِ واحد ببینم [این همبازی جذاب آتیلا، به طرز عجیبی فارسی را خوب حرف میزد!!] . با این حال طراحی نور نمایش، طراحی مینیمالیستیک صحنه را به شدت چشم‌نواز‌تر می‌نمود.
آتیلا پسیانی هم، با نیمنگاهی به کاراکترهایی ... دیدن ادامه ›› مانند هانیبال لکتر در ادبیات، به خوبی توانسته بود از پسِ نقشش، بدون غُلُو در اجرا، برآید.
موسیقی این نمایش هم (امبیِنت/نویز) یکی از برگ‌های برنده‌ی آن بود که به بهترین شکل ممکن با طراحی صدای آن سازگار بود و واقعا به یادماندنی بود. (ساوندترک نمایش قابل دانلود است.)
پیشنهاد میکنم.