بازی بهروز پناهنده و غزاله جزایری رو دوست داشتم. اما گیلدا حمیدی خودش نبود.انگار سعی می‌کرد بهنوش طباطبایی باشه تو نمایش آدامس‌خوانی.به نظر من، وقتی قراره یه زن چادری تو دهه‌ی هفتاد رو نشون بدیم،بهتره یه چهره‌ی طبیعی‌تر با عمل‌های جراحی کمتر انتخاب می‌شد،چون این سطح از دست کاری صورت، اون زمان این‌قدر رایج نبود.
متن هم اندازه‌ی بقیه‌ی کارهای تاراج، قوی نبود.البته شاید به‌خاطر نوع قصه بود.من کارگردانی آقای رضا بهرامی رو برای متن‌های تاراج بیشتر می‌پسندم.روی‌هم‌رفته،ارزش دیدن داره.