از همه‌ی نمایش، تنها نورپردازی کمی توجه منو جلب کرد اون هم ورژن قوی‌ترش رو چندی پیش تو نمایش « چه » دیده بودم.
اصولا با ویژوال آرت مشکل دارم.مثل استفاده از میکروفون تو تاتر.
بازی‌های دم دستی ...
یلدا عباسی و فرزین محدث مانند همیشه‌ی خودشون قوی ظاهر نشدن.
شهروز دل‌افکار هم مثل همیشه معمولیه...
و یه نکته‌ی مهم ، مخاطب این نمایش مشخص نبود.آیا برای مخاطب خاص ساخته شده یا عامه‌ی مردم که در هر دو شکل به نظر من الکن بود و ابتر.گویی برای گرفتن مجوز مجبور شده باشن ابعاد برکشیده و برجسته‌‌ی شخصیتی مثل فروید رو نادیده بگیرن که این اصلا روا نیست.
از پچ پچ تماشاچی‌ها هم موقع خروج از سالن، زمزمه‌های خوبی به گوش نمی‌رسید.
در کل، پایین‌تر از سطح انتظار من بود.اون قدری که فقط از سر احترام تو رورانس دست زدم و نه به نشانه‌ی تشویق.