دیشب اجرا رو دیدم و به قدری شیفته‌ی متن شدم که دلم می‌خواد فقط درباره‌ی اون بنویسم.کلیت متن نشان از شناخت نویسنده نسبت به اساطیر، آیین‌های کهن ایرانی، آداب و رسوم منطقه‌‌ای که نمایش درش اتفاق می‌افتاد و بسیاری حوزه‌های دیگر داشت که در نهایت چنان شاه‌کاری از کار در اومده بود.اشاره به آیین زروان( زروان در اساطیر ایرانی، ایزد زمان است) سفر در زمانِ موجود در اجرا و حضور بازیگر سیال رو توجیه می‌کرد.گزینش نمادین نام‌ها مانند قباد از ریشه‌ی کَوَتَ به معنای از آب گرفته شده ، خضر که در اساطیر پس از مدتی همراهی با موسی ناپدید می‌شود، ادریس که زنده بودن و یا عروجش به آسمان مشخص نیست و ... خیره‌کننده بود.دست مریزاد به نویسنده با این حجم از مطالعه و تسلط که من یک از هزاران را نوشتم.