قبلا از ترکیب معجونی و چخوف، خواستگاری و خرس را دیده بودم و بسیار هم لذت برده بودم و اصلا همین دلیل باعث شد به دیدن این نمایش بروم...
اما با دیدن این نمایش تعجب کردم !!... تعجب کردم از اینکه چرا معجونی اینقدر به همه جای متن، حتی به ریزترین اتفاق ها نیز وفادار مانده بود ؟!
یادم هست که خواستگاری و خرس به شدت ایرانی شده بود و همین کار باعث باور پذیر کردن طنز موجود در آن برای همه بود اما در باغ آلبالو... واقعا نمی فهمم ؟!...
درست چند روز قبل از اجرا نمایشنامه را خواندم و کلی ذوق کرده بودم که بعد از چند سال میخواهم از همان جنس کار های معجونی-چخوفی ببینم،... اما نه... اینطور نشد !!...
معجونی به طرز عجیبی هیچ کاری در نمایشنامه نکرده بود و همین وفاداری بی موقع به اضافه ی بازی های بعضا ضعیف همه ی ذوقم را از بین برد!
وقتی شما فضای یک نمایشنامه ی خارجی را برای پسند مخاطبان خود تغییر می دهید درست است که به ظاهر از شما خرده میگیرند که چرا توی متن دست برده اید اما این فرصت را به خود داده اید که تماشاچی ایرانی را که ممکن است با فضای آن بیگانه باشد، به اجرای خود نزدیک کنید... ( مثال همان خواستگاری ... دیدن ادامه ›› و خرس )
اما وقتی میخواهید دقیقا همان نمایشنامه را جزء به جزء اجرا کنید پس باید فضای موجود در نمایشنامه را برای مخاطب "عام" خود هم جا بیندازید که همه ی مان می دانیم معمولا در ایران اینگونه نمی شود !!... خصوصا در مورد نمایشنامه های طنز !

نمایشنامه را بخوانید و این کار را هم ببینید بعد خودتان قضاوت کنید که از کدام بیشتر لذت می برید ؟...