- وقتی فیلمی با زمانی بالای دو ساعت (که در سینمای ایران طولانی به حساب می آید) تو را خسته نمی کند.
- وقتی از ابتدا تا انتهای فیلم، آنچنان فیلم را با دقت می بینی که صدای چیپس و پفک برخی از تماشاگران، پچ پچ پشت سری و تکان خوردن های بغل دستی را (که کم و بیش در تمام سالن ها و تمام فیلم ها وجود دارد فقط کم و زیاد دارد) اصلا متوجه نمی شوی و یا تو را آزار نمی دهد. (یا شاید آنها هم محو فیلم شده اند و چیپس و پفک را نیمه کاره رها کرده اند)
- وقتی فصل افتتاحیه بسیار قوی و کوبنده است. (فصل افتتاحیه خود مانند یک فیلم کوتاهِ کامل است، با مقدمه، اوج و فرود)
- وقتی چهره و رفتار پلیس (با توجه به محدودیت ها و قوانین نوشته و نانوشته موجود) با سایر فیلم ها بسیار متفاوت هست.
- وقتی پیمان معادی آن قدر بازی خوب و روانی دارد که گاه فراموش می کنی او بازیگر است.
-وقتی فیلم تا چند روز تو را رها نمی کند.

این ها یعنی با فیلمی خوب طرف هستی. آنگاه دیگر مهم نیست که:

- اگر بازی و شخصیت نوید محمد زاده تکراری باشد.
- اگر فیلم دوم کارگردان ... دیدن ادامه ›› از نظر فیلمنامه و جزئیات از فیلم اولش ضعیفتر باشد.
- اگر انتهای فیلم کمی کش دار و از نفس افتاده باشد.
- واگر فیلمساز گاهی بی مورد سعی می کند اشک تماشاگر و قاضی فیلم را درآورد.