در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال سپهر | درباره نمایش زبان تمشک های وحشی
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 22:54:18
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید

اجرای خوب از متن خوبی که مدام غافلگیرت می کنه
اوایل اجرا یه کم سر در گم بودم ولی هر چی رفت جلو بهتر شد

یه تایم هایی ریتم می افتاد ولی اذیت کننده نبود
طراحی صحنه انقدر خوب بود که اگر نبود اجرا تبدیل می شد به نمایشنامه خوانی
استفاده خیلی خوب از موسیقی به خصوص سه تا تِرک از فرهاد مهراد

ایراد بزرگی که تقریبا داره برای اکثر اجراها اپیدمی می شه استفاده از میکروفون بود

ردیف های نیمه ی انتهای سالن دید بهتری دارند

در کل پیشنهاد می کنم ببینید
نمیدکنم چرا یه نطر شما استقاده از میکروفن ایراده
من که واقعا راضیم از این قضیه چون خیلی وقتا نمایشایی که میکروفون ندارن واقعا شنیدن صداشون برام سخته و یه سری جاهای جذاب رو از دست میدم
۱۱ مرداد ۱۳۹۶
جمعه دارم میرم ببینم. امیدوارم خوب باشه
۲۱ مرداد ۱۳۹۶
سلام
نمایش رو جمعه دیدم . انتظاراتم رو برآورده نکرد. شاید برای مردمی که وقت و هزینه گذاشتن باید کارهای قوی تری ارائه داد. شاید اگه سبک کار رو زیاد مد نظر قرار ندم نمایش خسیس رو که هفته پیش دیدم خیلی خیلی قوی تر بود. حداقل زحمتی که براش کشیده بودن فراتر از انتظار بود از طراحی لباس گرفته تا موسیقی و خیلی چیزای دیگه تازه مبلغ بلیطش هم خیلی ارزونتر بود. جا داره از خانم مریم کاظمی کارگردان نمایش تشکر کنم.
۲۸ مرداد ۱۳۹۶
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
به تصویر درختی
که در حوض
زیر یخ زندانی ست،
چه بگویم؟
من تنها سقف مطمئنم را
پنداشته بودم خورشید است
که چتر سرگیج هام را
– همچنان که فرو نشستن فواره ها
از ارتفاع گیج پیشانی ام می کاهد –
در حریق باز می کند؛
اما بر خورشید هم
برف نشست.
چه بگویم به آوای ... دیدن ادامه ›› دور شدن کشتی ها
که کالاشان جز آب نیست
– آبی که می خواست باران باشد –
و بادبانهاشان را
خدای تمام خداحافظی ها
با کبوتران از شانه ی خود رم داده –


#بیژن_الهی

از متن نمایش
یک شعر بلند قدیمی

۱
به تصویر درختی
که در حوض
زیر یخ زندانی‌ست،
چه بگویم؟
من تنها سقف مطمئنم را
پنداشته بودم خورشید است
که چتر سرگیجه‌ام ... دیدن ادامه ›› را
– همچنان که فرو نشستن فواره‌ها
از ارتفاع گیج پیشانی‌ام می‌کاهد –
در حریق باز می‌کند؛
اما خورشید هم
برف نشست.
چه بگویم به آوای دور شدن کشتی‌ها
که کالاشان جز آب نیست
– آبی که می‌خواست باران باشد-
و بادبانهاشان را
خدای تمام خداحافظی‌ها
با کبوتران از شانه‌ی خود رم داده-

۲
خیش‌ها
– ببین!-
شیار آزادی می‌کنند
در آن غروب که سربازان دل
همه سوراخ گشته‌اند.
آزادی: من این عید سروهای ناز را
همه روزه تازه‌تر می‌یابم
در چشمانی که انباشته از جمله‌های بی‌نقطه
و از آسمان خدا آبی‌تر است.
آزادی: ماهیان نیمه شب آتش گرفته‌اند
تا همچنان که هفته
در قلب تو
به پایان می‌رسد،
دریا را چون شمعدانی هزارشاخه برداری
آزادی
که از حروف جدا جدا آفریده شده است.

دو فرهاد، پس از مه،
یکی انتحار کرد و یکی گریست
در بامداد فلج
که حرکت صندلی‌ی چرخدار
صدای خروس بود،
و ماهیان حوض
از فرط اندوه
به روی آب آمدند.
دو فرهاد
هر یک با دلی
چون عطر آب، حجیم
لیک تنها با یک تیشه.

۳
زیر چراغ
– ببین!-
آخرین خالِ دل این چنین سنگ شد
که چشمان بی‌بی و سرباز
فرارِ شن را از روی نان توجیه می‌کند.
روز چندان طولانی بود
که همسایه‌ام چراغ را دوباره افروخت
تا شاپرکان را بدان فریب دهد.
همچنان که این پاییز فضایی
– این سقوطی را که از یک یکِ ستارگان گرفته‌اند-
زیر پرچم پوستش
که تمامی‌ی رنگهایش را بهار سپید کرده بود،
حس می‌کرد.

۴
همه‌ی آسمان روز
با فقری زیبا همچون کف یک دست
مرا تاجگزاری کرده‌ست؛
چرا که بر دردی شاهی کردم
که از آن
جز پاره‌ای خرد
نمی‌شناختم.
دردی آمیخته با پروازی بی‌بال
که می‌خواست به القابِ ناملفوظِ چهار صد ملکه‌ی روستایی
که مرصع به خون بودند
مهتاب را به ماه بیاموزد.
تردید یک ستاره
در شبی که با برف مست می‌کند.
دردی که شما
از من ذهنیتی خواستید که از فضای گرسنگی‌تان ملموس‌تر بود.
تا خوری که مرگ، سکه‌های نقره را به صدا در می‌آورد،
یک درد فلس‌دار که دو رود را بر شرق،
دو مو را بر بدن راست کرده بود؛
دو رود شور بر شانه‌های لخت تو
که سرت میان ستارگان گیج می‌رود.
ستارگان به سوی قلبت جاری‌ست
تا قلبت را از بسیاری فلس بکشد.



۵
کبوتران در آخرین بندر گرسنگی‌ت
– ای مرد!-
آبستن شدند؛
چرا که بی‌شک وصیت‌نامه‌ی تو پر از دانه بود.
چاه‌های شرقی در چشمان تو
– ای مرد!-
به آب رسید؛
چرا که برف، قو را که از افق گردن می‌کشید
تا مرگش را با آواز در بندرها پیاده کند؛
با دو دست بارور
که بی‌گناهی را مدام به هم تعارف می‌کردند،
فتح کردی.
و زیباترین خمیازه را کبریت کشید به گاه افروختن
تا سیمای تو حادثه‌ای باشد در میان تاریکی.
آنگاه که برگریزان، این کف زدن شدید برمی‌خاست
برای نوحی، به شکل پیری‌ی من
که حتی مرگ خود را نیز باخته بود.

در جهت هفت برادران که به یک زخم می‌میرند،
تو می‌تازی
هم‌تاخت اسبانی
که فرمان رهایی‌شان
چون فرمان اسارتشان
نوشته نیامده.

۶
آه، چرا می‌باید
من تو را شگفت بدانم
در این جریان
که از شگفت بودن همه چیزی
عادی می‌نماید؟
وگرنه تو عادی‌ترین موسمی
که می‌باید به چار موسم افزود.
و چشمان تو،
راحت‌ترین روزی که می‌توان برای زیستن تصمیم گرفت.

۷
اینک خزانهای پی‌درپی
از هم برگهای جوان می‌خواهند!
می‌توانستیم توانستن را به برگها بیاموزیم
تا افتادن نیز توانستن باشد.

۸
من کنار کره‌یی
که سراسر آن دریاست
به خواب رفته‌ام
در خطوط سرگردان دست تو
این گله‌هایی که از چرا باز می‌گردد.
ماهیان خاکستری،
ماهیان زاغ دیوانه،
ناشتا در سپیده‌ی سردسیر عزیمت کرده‌اند.
اگر باز هم می‌گویند فردا از تمام خاکسترها نان خواهند پخت،
من می‌پذیرم که مزرعه‌ها سوخته‌ست.
در سر من
– آن جا که جواهر، تب را
بر اندیشه‌ی شن سنجاق می‌کند-
ماه با فشار رگبار
به آخرین برج می‌غلتد.

#بیژن_الهی


۱۰ مرداد ۱۳۹۶
اجرای خوبیه
ولی شاعرانه نیست
نظرم رو در مورد اجرا تو پست جداگانه ای می نویسم
۱۱ مرداد ۱۳۹۶
سپاس بیکران
۱۱ مرداد ۱۳۹۶
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید