بنده که با اثر ارتباط معناداری نتونستم پیدا کنم اجرا با من قهر بود،دست دراز کردم،پس زد
شاید این خاصیت انتزاعی شدن تفکر در کشورهای در حال توسعه ای چون کشور ما باشه

چقدر حیف آقای تاجیک عزیز
... آشوب سیال در صحنه حس و حال خوبی رو رقم می زد جدای از معنایی که قابل دریافت بود

قطعن نقدهارو خواندم ونقد آقای بهکام به پیچیدگیها افزود،تاتر آزمایشگاهی،تاتر فقیر،تاتر محض،تاتر آیینی متکی به نظریات جدید همگی واجد چند خاصیت هستند اما همگی قطعن بیشتر به وادی انتزاع،مفهوم و هنر مفهومی نزدیک میشن و وقتی کدهای یک اثر از روایت و زبان و میزانسن و طراحی صحنه و نور و حتا سن،به بدن بازیگر و برهم زدن قواعد شناخته تر شده ی هنر تاتر میرسه موضوع کمی فرق خواهد کرد
رسیدن به کدهای یک اجرای انتزاعی حتمن قسمت عمده ایش بیرون از صحنه ی اجرا قرار میگیره از داشتن یک خط فلسفی و تئوری گرفته تا مفاهیمی که در ذهن بازیگران و کارگردان شکل گرفته تا برسیم به سیر شکل گیری اجرا
قطعن من میتونم از سیالیت لذت ببرم و تاتر با اولین حرکت صدا یا نور از خارج یا داخل صحنه شروع میشه اما مهم هم هست که اجرا ارتباط ارگانیک با تماشاگر برقرار کنه و درمفاهیم جدید هنر حتمن مخاطب جز اصلی اثر محسوب میشه حالا خاص و عام بودنش مقوله ای جداست،اینجا دانش کم بنده میتونه ... دیدن ادامه ›› در ارتباط نگرفتن با اجرا یکی از عوامل باشه اما فرو کاستن قضیه به این موضوع راه به خطا بردنه
بنظرم اینجا پرداختن به مقوله ی انتزاع در کشورهای جهان سوم و شناختن و شناسوندن کدهای اجرا توسط صاحب اثر و حواریون عاشق اثر به تماشاگر خیلی مهمه
مختصات و اتمسفر اجرا برام گنگ بود وبا خواندن نقدها گنگ تر هم شد من نتونستم اینهمه اشارات ریز و درشتی که آقای بهکام با اون غلظت معنایی که نام برده بودن در اثر ببینم و برام جز یکسری زیبایی‌های پراکنده چیزی نداشت
بنظر میاد آقای پاکراه سوادمند و دغدغه-جو هستند و این کار طی یک سیر شبه آزمایشی و آزمایشگاهی تراش خورده و تکمیل تر شده و قصدش فرار از قواعد مرسوم ورسیدن به یک فضا زمان جدیده البته با تاکید بر ذهنیات کارگردان که البته تونسته این ذهن رو با بازیگرانش درست به اشتراک بگذاره اما از تماشاگر کمی دور شده و کدها انتزاعی تر از اون هستند که در اجرا کشف بشن و حتمن باید در کلاسهای اجرای این اثر شرکت کرد و پای درسهای آقای کارگردان نشست و تلمذ کرد تا به دریافتهایی از اجرا رسید و حواریون آقای پاکراه هم نتونستن خوب کدهای اثر رو رمزگشایی کنن کاش آقای بهکام اینقد ذوق زده غرق در مفاهیم نمیشدن و شما البته با غلظت کمتر تا من تماشاگر بیچاره راهی هرچند اندک به اثر میافتم جلو رفتن در انتزاع و مفهوم در جهان سوم که کسی یا کسانی وجود ندارند که افکارت رو صیقل بدن،اصلن کسی نیست،جریانی وجود نداره،حکومت هم که ضد جریانهای هنریست و نابود کننده ی آن،کمی احتیاط و توجه میطلبه،در این فضا هنرمند هرچه بیشتر در انتزاع فرو می‌ره چون کسی دور و بر خودش نمی‌بینه فکر می‌کنه به مفاهیم اعلا رسیده در حالیکه شاید اینگونه نباشه اگر می‌خواهیم جریان ساز باشیم باید با مخاطب اثر بتونیم ارتباط برقرار کنیم من تقاضام اینه که به تماشاگران بیسواد تاتر چون بنده رحم کنید
هرچند در جوانی بیشتر دنبال کارهای فلسفی تر و پیچیده و ساختارشکن بودم و این آثار رو حتا میپرستیدم اما الان بیشتر به قواعد سترگ کلاسیک ایمان دارم و فکر میکنم فرم و تجربه باید به این قاعده در نهایت چیزی اضافه بکنه وگرنه ابتر خواهد ماند
ممنون از لطف شما

ممنونم از توضیحات کاملتون آقای تاجیک عزیز
خب فرمایشتونو می فهمم و البته در بسیاری مواردی که اشاره کردید در بسیاری از اجراها با شما همداستانم اما در مورد این اثر، شاید چندین بار کارو دیدم، و یا مفاهیمش رو تونستم در ذهنم منسجم و تحت تداعی های مشخص دریافت کنم چنین شرایطی رو نداشتم
شاید دیدن یک یا دوباره اثر بتونه برای شما هم تفاوتی ایجاد کنه
و دقیقن با شما موافقم که یک اثر هنری در فرم و محتواش نیازمند گشایش لایه ها یا ظرفیت های نو هست و اگر اینطور نباشه تکرار ... دیدن ادامه ›› و بی اثره
و مسئله همین جاست که در این اجرا براحتی میشه چنین ویژگی هایی را رد یابی کرد هرچند هنوز به بلوغ نهایی نرسیده باشه و یا نیازمند پرداخت و تراش بیشترهست
می تونم درباره این موارد به طور ریز صحبت کنم اما نمی خوام به اشاره تون از سر ذوق زدگی باشه و مطمئن باشید با استناد به متون و موارد فنی و تجربیات تاییدشده گفتگو خواهم کرد
در هر صورت خوشحال خواهم شد از تبادل نظر بیشتر

یکبار دیگر هم به دیدن اجرا رفتم و قبل از آن بیشتر روی گروتفسکی دقیق شدم و چند جلسه از همایش پیتر بروک در خانه ی هنرمندان دیدم اینبار اما خسته تر شدم نسبت به اجرای قبل بیشتر چیزی نیافتم اما ممکن است یک بار دیگر هم بروم.
من اما زیبایی تنیدگی حس و رفتار فیزیکی و سخت تنانه ی بازیگران در بستر و افقی از موسیقی خاص که شبیه موزیکی درونی-آیینی-بدوی ست برام لذتبخش بود اما اون مفاهیم اسطوره ای و ابدی و ازلی از سیر و ترکیب حرکات نیافتم هرچند اذعان میکنم که حرکات بی کلام بدن خودش به تنهایی نوعی اسطوره-مندی و بدویت را در خود دارد و در ذهن رسوب می‌کند این جلوه که بیشتر در جادوی تنانه-گی و برهنگی و بی واژه-مداری بنیادی و نوعی جلوه ی جدید انسان بدون کلام بدون ارتباطات اجتماعی و فرهنگی و مذهبی که برای ذهن کرخت از همه ی اینها نهفته،ناشی میشه ینی رسیدن به یک حیات برهنه به یک وجه غریزه، این آشنایی زدایی از ذهن خودش واحد تکثر معناست به تنهایی و موفقیت گروتفسکی هم بنظرم یافتن این وجهه ی قدرت شگرف بدنه،بدنی که در هیچ فلسفه ای جای نداشت مگر جایگاهی بعنوان لذت مردانه که فروید خیلی ناقص کشف کرده بود اما جنبه ی محض بدن و ارتباط اون با هستی چیزی بود که مغفول مانده ... دیدن ادامه ›› بود و جهان تشنه ی دوران گروتفسکی از میان جنگ گرم و سرد و انواع فلسفه ها به این خلأ رسید و اونو تا حدودی آزاد کرد اما اسارت تن در انتزاع گرایی ذهن معضلیست که گریبان من بعنوان یک شرقی رو گرفته،تن تن-ه بدون کم کاست بدون پیچیدگیها ی ذهنی که ذهن بهش تحمیل می‌کنه یا کارگردان و شما میخایید باهاش به ارزش افزوده برسید و دوباره ذهن رو پیروز کنید بگذارید من نقد شما و آقای بهکام و ذهن کارگردان رو نفهمم اما از حرکات آزادانه ی بدن از رنج و درد و شعف و رهایی بدن لذت ببرم میشه حتا موسیقی رو هم حذف کرد و تماشاگر رو هم به این جشن یا عزا یا هرچیز ی بدن کشوند و اینجاست که بازی گرگ و گله برام احمقانه میشه و شعارهای وسط اجرا و سیاست در ایران و تلفیق اسطوره و سیاست و نمیدانم چه
من میخام در اجرا رها بشم و بدن خودمو کشف کنم و آزاد کنم و نیامدم اساطیر یونان رو از اجرا بکشم بیرون که اگر اینطور بود میشد به یک اجرای کلاسیک رفت یا کتاب خوند
بدویت و بداهه گی اجرا زیباتر از بار هر معنایی روی دوش اجراست
اگر بدن رو آوردیم وسط صحنه تا باز بار مفاهیم ذهن رو بدوش بکشه پس بگذارید بریم اجرای چخوف ببینیم
من نه نقد و نه کارگردان رو نمی‌فهمم و قرار نیست هم بفهمم من بی واسطه در برابر اجرا نشستم و بلاخره دست خالی از اجرا بیرون نخواهم آمد اما اینقدر انتزاع و کشوندن اجرا به سوی مفاهیم عمیق نا آشنا، برای تن و من ثقیله

درود دوباره

من چندبار کامنت آخر رو خوندم و هربار بیشتر لذت بردم که هم پرسش و هم پاسخ را در خود داشت
و کاملا منطبق بر ذهن و برداشت من هم بود و اتفاقا برام جالب بود که خط اصلی این اجرا و شاید اجراهایی در همین مختصات، همان موارد مورد اشاره تون بود و به نظر می رسید اتفاقا شما لذت عمیق اجرا رو تجربه کردید فقط آنچنان که به زعمتان لازم بوده پیش بره و شاید یکدست تمام بشه، نبوده.. که این مسئله هم کاملا درسته و هم می تونه جور دیگری برداشت بشه .
.اصل اجرا یعنی " آشوب بدن، تجلی غریزی نیروگذاری های تنانه، رهایی ... دیدن ادامه ›› از تسلط ذهن، واگرایی به بدویتی غریزی، و شاید در یک کلام " وضعیت بدن ها" طبق اشاره خودتون مشهود هست؛ اما اینها به معنای آن نیست که اساسا قرار است فقط یک سری حرکات فیزیکال بی تداعی و بی نشانه را ببینیم. نگاهی اسپینوزایی حاکم است .. بدن و ذهن در تقابل و تعامل نزدیکی هستند. بی هیچ مرزی و قرار است تاثیرگذاری و نیروهای عاطفه و کنش ها را که هر دو بر هم دارند، به صحنه بیاید .از لحظه آغازینی که می تواند هر زمانِ شروعی در دوره حیات بشر باشد، تا انسان امروز در جهانِ معاصر و مدرنیته
در عین آنکه قرار نیست حضور مسلط ذهن یا مفاهیم از پیش تعیین شده، دست و پای اجراگر و تماشاگر را ببندد، اما قواعد معناگریزی در عینیت تداعی معنا، پیش می رود..این سیالیتِ موجود و شکست زمان و مکان، گریزگاهی از تعیین وضعیتِ ذهنی به سمت فرم و با حضور پررنگ آن هست نه آنکه باز به سمت روایت های خطی طبق مثالتان درباره آثار چخوف متمایل شود. اصلا قرار است معنا و ضدمعنا ( ذهن گرایی و ضد آن) در کنار همدیگر مواجهه ای بسازند که در نهایت به هجویاتی در پرده ی آخر بازی گرگ و گوسفند می رسد.
اگر بخوام دسته بندی بهتری داشته باشم شاید اینطور بگم که فکر می کنم این اجرا بر "سه جریان" حرکت می کنه ، جریان هایی که در زنجیره ی منسجم هرکدام دیگری رو می سازه و تولید می کنه ..و اگر خط سیر این جریان ها رو داشته باشیم شاید بهتر بتونیم درکی ازش پیدا کنیم البته که این برداشتِ من هست و حتی ممکنه از واقعیتِ مورد نظر کارگردان هم فاصله داشته باشه.

جریان نخست : به دوره تمرینی این اجرا بر می گرده و اصلا محدود به همین اجرای حاضر بر صحنه که تماشاگری برای اولین بار با آن روبرو میشه نمیشه، بله این اجرا می تواند مستقل باشد، می تواند میوه ای باشد که چیده شده و بدست ما رسیده اما پروسه‌ی تمرین_اجرایی که بیش از 6 ماه قبل از این اجرا آغاز و پیش رفته، حائز اهمیت در همین روند برداشت و درک هست
به طور مفصل درباره اهمیت تمرین اجرای عمومی در هر دو مطلبم درباره این نمایش نوشتم و اتفاقا گروتفسکی این اجرا بیشتر به همین بخش بر می گرده که چقدر این تمرین اجرا قادر هست کلیشه های غالب اجراهای معمول رو تغییر و ماهیتی نو بسازه
آئین این اجرا از اجرای تمرین هاش برای عموم آغاز شده و درحال تکامل بوده ..( دوره کشت و داشت)

جریان دوم :" وضعیت بدن‌ها " ، حرکات بدن و تجلی شعف و وجد حاصل از پرفورمنسی فیزیکی با حضور غالب و تاثیرگذار موسیقی که رخدادی دیونیزوسی‌ست. حتی اگر تمام نشانه ها و مفاهیم را کنار بگذاریم، همین حضور و موجودیت بدن و جسمانی و ارتباط بین پیکرها، عریان شدگی پیش و پسِ هر کدام، که منهم مانند شما به وجه نظرگاه فرویدی و مردانه مسلط اشاره کردم، در غیاب زنانه اما حضور زنانگی، بدویتی خشونت بار و نرینه محور با نزدیک شدن به حیوان شدگی ست. هرچند با حضور موسیقی و برخاستن بدن ها در پرده اول می توان ربط اسطوره ای نیز پیدا کرد اما نه الزاما محوری
خب همین جریان می تونه برای یک مخاطب کاملا کافی و لذتبخش باشه و بقول شما قرار هم نیست حتما به تداعی اسطوره ای یا ذهنی مرتبط باشه

جریان سوم : ماهیت اجرایی ست که تلفیقی از تمام عناصر دخیل در یک اثر از ترکیب فرم و محتواست
این محتوا در موارد ضرب آهنگ خودشو داره که شاید چندان وضوح معنایی برای هر مخاطبی نداشته باشه، شاید جاهایی داره حتی به اختلاط های متعارض میرسه یا شعاری اما برای من بعنوان یک مخاطب منسجم و قابل ردیابی بودو تونستم به یک وحدت معنایی و فرمی برسم.. که ممکنه شخصی باشه اما این ظرفیت رو بمن اجرا می ده که به این خط تداعی برسم
اما می تونم درک کنم شاید برای هر تماشاگری این اتفاق رخ نده اما این به نظرم ربط چندانی به دربند کردن بدن به ضربِ ذهن نداره
همونطور که اشاره کردم این ترکیب بی مرزیه که نمیشه هیچ جا ازهم جداشون کرد در هم ادغامند و مکمل هم...
و در نهایت قرار هست در یک وضعیت آشوبناک و نقادانه در اعتراض و خشونت و وضعیت اجتماعی به هجو نهایی یعنی توده های گله ای، قدرت و تسلط رهبران گله برسیم

آخرین پرده یعنی حضور انسانی با ماسک ضد گاز و گشودن در برای برون رفت و رهایی و هوای تازه، نیز میتونه واجد معنایی باشه..

امیدوارم توضیحات اضافی نداده باشم اما در نهایت می خوام اشاره کنم این قیبل اجراها از نظر من واجد یک امتیاز شاخص هست
و آن کلنجار حواس و ذهن با آنچه زنده و در تلفیق غیرمتعارفی از بدن و کنش های آن و معناهایِ تولیدگر از آن ( به مثابه ماشین های میل گر ) که حتی از غریزه و بدویت ، در پرده " شوش و مولوی" به میدان و خیابان هم کشیده میشه و در پرده آخر تبدیل به گوسفندانی که قدرت تحلیل و تفکرشان زایل شده، و حتی تبانی گرگ و سگ و چوپان نیز منتهی میشه، است
شاید این کلنجار برای هر تماشاگری مساوی با دستاوردهایی مشخص نباشه اما باز هم این امکان ورزدادگی قابل اهمیت نیست؟
من به شخصه حاضرم بجای بارها دیدن درام های خطی و کلاسیک، در برابر چنین اجراهایی قرار بگیرم هرچند در ابهام مفاهیم و نشانه ها باقی بمونم البته اگر به سمت شو و بی مایگی منحرف نباشه


امیدوارم باعث خستگی نشده باشم
پوزش از اطاله ی کلام