پس تقریباً هم نظریم اما دختر عقب افتاده و پایان بندی در هر دو من بشدت مشکل داشتم الان چندمین اجرای با نویسنده ی وطنیه(که بنده توی همین اصطلاح هم مشکل دارم) که عنصر دختر،پسر یا مرد و زن عقب افتاده عنصر پیش برنده ی داستان شده و تموم فقر روایی کار رو بدوش می‌کشه و همش پر از کلیشه های مألوف، پایان بندی هم که برای رها کردن از ول موندن اون بسط روایی بود که اصلاً نفهمیدم. گسترش داستان به چه سمتی و برای چی بود،فلسفی بود یا اجتماعی یا فردی یا روانشناسی بود؟! قرار بود به کجا برسه؟!کیو مقصر میدونست؟! اونقد فضا الکی تیره و تار بود که عملن تاثیر خودشو از دست داده بود استفاده از دو خونواده در موازات هم جالب بود که نوعی تکنیک کارگردانی بود تا روایی
داستان خطی که نه سری داشت و نه تهی حتا تیکه ای از یک متن بلند هم نمیتونست باشه

چقد نمایشها داره زود پر میشه....من از کیه میخوام سگ سورتمه رو ببینم و خیلی زود پر میشه هر سری?