نمایش خوبی بود.
رگه های از اکسپرسیونیسم درش دیدم، اگر اشتباه نکنم، دوستانی که اهل فن هستند اصلاح کنند لطفا اگر اشتباه است.
بازی هارو دوست داشتم، از جون دل بازی میکردند و تا حد زیادی در انتقال احساسات موفق بودند.
صحنه و نور خلاقانه بود و من دوستش داشتم.
دغدغه و حرف نمایش، که برای من مهمترین است رو به شدت دوست داشتم.
هرچه به مادران شهید پرداخته شود کم است، هرچه به زنهای که زود ازدواج میکنند و چیزی از زندگی نمیفهمند پرداخته شود کم است و ...
وقتی داشتم میدیدم این نمایش رو میدیدم، فکر مشغول این شد که چرا باید یک مادر اینقدر حالش وابسته باشه به حال فرزدنش، قبلا هم که مستندهای از مادر شهیدان دیده بودم به اینفکر افتاده بودم، یا قبلتر زمانی که مادرم بی اندازه ... دیدن ادامه ›› نگرانم میشد.
چرا باید انقدر نگران ما باشند، تا حدی منطقیه اما بیشترش برمیگرده به فرهنگ اشتباه حس میکنم، نمیدونم، شاید هم اشتباه میکنم.
در آخر هم چندتا اشکال داشت به نظر من، یک اینکه قانع شدن مادر میتونست یه مقداری آهسته تر اتفاق بیافته و بیشتر بهش پرداخته شه! نمایش میتونست 20 دقیقه طولانی تر باشه، کشش رو داشت به نظرم، در مجموع این تغییر موضع مادر خیلی برام واقعی جلوه نکرد.
و دو اینکه از موسیقی و صدا میشد برای انتقال حس بیشتر کمک بیشتری گرفت، اون تک نت های تکان دهنده خیلی جالب نبود.
در مجموع دوست داشتم و خوشحالم که دیدمش.