نمایشی دوست داشتنی.
شخصیت ها به خوبی خلق و پرداخته شده بودند.
بازی ها همگی به نظرم درجه یک و با کمترین نقص ممکن بودند، که نشانگر تمرین به اندازه گروه اجرایی بوده.
حتی میمیک های صورت که وسواس زیادی روی هرکدام اعمال شده بود -بی شک از سوی جناب کارگردان- و نتیجه خوبی هم به همراه داشت، بازی ها و شخصیت ها را باور پذیر تر و واقعی تر جلوه میداد.
دکوری خوب و به اندازه و جذاب.
متنی هم خوب و هم بد! خوب بود از آن جهت که موضوع نسبتا جالبی داشت و همانطور که گفتم شخصیت ها را نسبتا به خوبی معرفی میکرد و موقعیت هایی تشدید شونده پشت به پشت هم خلق کرده بود و در این امر تا حدودی موفق بود، اما چرا تا حدودی؟ شاید جایی برای مکث و نفس کشیدن ما بین این موقعیت ها گذاشته نشده بود یا اگر گذاشته شده بود ... دیدن ادامه ›› کافی نبود.
یا باید موقعیت ها و اتفاق های کمتری را در متن میگنجاند و یا ما بین این موقعیت ها متشنج کننده فضای بیشتری را خلق میکرد، ما زیر بمباران اطلاعات بودیم هنوز داستان دختر کوچک را هضم نکرده ایم که باید درگیر پسر بشویم و اینکه چرا اینقدر مورد خشم است و باز دوباره به دختر برگردیم و اینکه موضوع او به یکی از خواهران گفته نشده و مثال های بسیار دیگر.
کم کردن این موقعیت های شاید لطمه ای به کار نمیزد اما نگه داشتنشان و اضافه کردن این فضای های تنفس ما بین این اتفاق ها شاید نمایش را بیش از حد طولانی میکرد-فقط شاید- برای من اما نمایشی دو ساعتی با ایجاد این فضا ها به مراتب دلپذیر تر بود.
تنها نکته که داستان را کمی برایم غیر قابل باور میکرد مخالفت در هر تاکید میکنم در هر زمینه ای بود، یعنی کلامی نبود که منعقد گردد و مخالفی نداشته باشد این شاید کمی اغراق شده بود.

ارادتمند.