اگر سینمای ایران را جدی دنبال میکنید شاید یادآور خاطرات شما باشد.
اما سوال بنده این است که اگر بازگویی دیالوگ ها نبود چه چیز میماند، جز دو خط داستان دم دستی.
بازی خوب یا بهتره بگیم خیلی خوب بود، چندین بار دیالوگ رو فراموش کردند که البته خوب جمع شد!
تا جایی دیالوگ گویی جذاب بود اما به مرور برای من خسته کننده شد، قصد این بود که با دیالوگ ها عین پازل نمایشنامه ای با یک خط داستانی ساخته بشود گویا، که به نظر من موفق نبود و کشش لازم را نداشت، ریتم نسبتا یکنواخت شاید اشکال کار بود.
خوشحالم که بقیه اینقدر رابطه گرفتند.