برای بار دوم دیدم، قبل از لذت بردن از دیدن نمایش از دیدن دوستان عزیز تیوالی لذت بردیم و همصحبتی و گپ و گفت.
متاسفانه هیچکدوم از دوستان نظرشون جلب نشد و باز برای من به شدت جذاب تر شد.
متنی درگیر کننده و درجه یک که به خوبی سیقل خورده.
بازی های درجه یک.
تمام مسایلی رو که دوستان بهش نقد داشتن که شامل چینش صندلی، میزانسن ها و تپق های عمدی بازیگران بود رو من فرم اجرا میبینم، فرمی که به شدت در خدمت محتوا بود.
آزادی من در نشستن بر صندلی دلخواهم، آزادی بازیگر برای تپق زدن! و .. همه.
در مجموع حرفی که داره برای من ستودنی بود و هست.
با دو گروه به دیدن رفتم، گروه اولی که کم تیاتر دیده بودن لذت بردند و دومی که همه قدیمی ها بودند عمومن دوست نداشتند!