اول از همه میخوام از آقای حسین کیانی تشکر کنم که در حالی که تمام گروه های اجرایی متن های نویسندگان خارجی رو به صحنه می برند ایشون یک نوشته کاملا ایرانی رو که نوشته خودشون هم هست به صحنه بردند. البته به صحنه بردن نمایشنامه های خارجی هیچ ایرادی نداره. ولی در صورتی که در کنارش چندین متن ایرانی هم به اجرا بره. اینکه تمام تماشاخانه ها پر شدند از اجراهای زلر و قبل از اون نیل سایمون و قبل تر از اون مک دونا و غیره و غیره و همین جور هم این قصه ادامه داره نشونه خوبی برای دنیای نویسندگان ایرانی نیست. یعنی یا متن های نویسندگان ایرانی خوب نیستند یا اینکه کلا جدیدا چیزی نمی نویسند!! اما آقای کیانی با اجرا بردن متن خوبی که نوشتند تغییر مهمی در این روند ایجاد کردند. بازی ها به خصوص بازی سیاه رو خیلی دوست داشتم. و اما موضوع نمایش... متقاعد کردن افراد به اینکه بابا!! شماها حق آزادی دارید. شماها برده نیستید چقدر لازمه این موضوع برای اوضاع الان ما. و جقدر سخته این متقاعد کردن. از در سالن که بیرون اومدیم یک خانم و آقا جلوی من بودند که صدایشان رو شنیدم که درباره نمایش حرف می زدند. یکی به دیگری گفت می دونی به نظرم این نمایش می خواست نشون بده که ما سرنوشتمون اینه که برده باشیم. هیچ وقت نمی تونیم آزاد باشیم. باید سرنوشتمون رو بپذیریم. می خواستم داد بزنم که نه!!  این نمایش در نقد این تفکریه که الان گفتید. چقدر اینکه ما حق آزادی نداریم درونمون نهادینه شده که حتی با دیدن نمایشی با نقد این تفکر باز هم نگاهمون به نمایش با همین تفکره.... اما انتقادی که دارم به طولانی شدن نمایشه. یک ربع تا بیست دقیقه از این نمایش می تونست کوتاه تر بشه تا تماشاگر خسته نشه و تأثیر نمایش بیشتر باشه.این نمایش اصلا کمدی نیست. قرار نیست با دیدنش بخندیم. حتما اینو بدونید قبل دیدنش.