اجرای آخر این نمایش رو دیدم. کاملا" مشخص بود که همه عوامل برای این کار زحمت کشیده بودند و باید بهشون آفرین گفت. اما ای کاش این زحماتی که کشیده شده بود ذره ای دست مخاطب را هم می گرفت!!

بعد از دیدن این نمایش متوجه شدم که ایده ایجاد طنز از کارهای تراژدی یا به قولی همان پارودی مطابق سلیقه من نیست. چون از نمایش ننه دلاور و فرزندانش که ایده اش مثل این نمایش بود هم لذت نبردم.

همیشه دوست دارم وقتی یک اثر هنری می بینم آخرش احساس کنم که اون اثر حرف جدیدی برای گفتن داشته و من بعد از پایانش با اون آدمی که قبل بودم متفاوت هستم و حس کنم که درک جدیدی از مسائل به من اضافه شده. اما نمایش هایی مثل هفت خوان هملت چه حرفی برای گفتن دارند جز اینکه برای مدتی کوتاه چند نفر رو بخندونند و بازیگری که رقص پا داشته بیشتر از همه مورد تشویق قرار بگیره؟ حداقل این سبک مورد علاقه من یکی نیست.