شاید نکته منفی ای که ذکر میکنم خیلی تکراری باشه و قبلا دوستان بارها متذکر شده اند. بله. من هم مانند سایرین واقعا از اینکه صدای بازیگران در زیر آهنگ های افزوده شده و یا افکت های صوتی گم شده بود خیلی گله مند هستم. همچنین به معنای واقعی کلمه 30 دقیقه اول نمایش کسل کننده بود. به طوری که تماشاگر واقعا از اواسط نمایش به سختی حاضر هست با نمایش ارتباط برقرار کند. مثل وقتی که با کسی قهر میکنی و دیگه با امتناع می خواهی دوباره باهاش آشتی کنی. صدای آقای چنگیزیان با وجود اینکه دیالوگهاشون در زمانی بود که معمولا با افکتهای صوتی و یا آهنگ ها تداخل هم نداشت اما خیلی رسا و بلند و خوب بود. کاش بقیه نیز به همین صورت دیالوگها را ادا میکردند. البته باید این را هم گفت که آقای غنی زاده به علت بازی در نقش خانم پیر، شاید محدودیت داشتند در بلند تر صحبت کردن. یک قسمتی هم از خودم پرسیدم که خب چرا نقش خانم پیر را خودشان بازی کردند و بازیگر خانم نیاوردند. بعد وقتی کار را تا آخر دنبال کردم دیدم واقعا این کار و بی حرکت ماندنشان در سطل زباله (ظرفشویی) برای مدت زمانی خاص برای خانم ها خیلی سخت هست. اما واقعا بازی ایشان در نقش خانم پیر را خیلی دوست داشتم. خیلی خوب کلافه کنندگی مراوده با یک خانم مسن را انتقال میدادند. اما خانم آسایش کمی در اینکه خیلی از قسمت ها ساخته وهم ایشان بود و بعد متوجه میشدند و باید ناراحت میشدند را انتقال نمیدادند. کمی کار از نظر من پیچیده بود. از آن دسته از نمایش هایی هست این کار که فکر کنم کمی باید تماشاگر با ان کلنجار رود تا هضمش کند. ایده استفاده از صندلی تخم مرغی عالی بود. حضور بازیگران در صحنه بدون اینکه نقشی داشته باشند را اصلا درک نکردم علتش را. تصور کاربردی مسواک و عینک را دوست داشتم. خیلی زیرکانه بود. سفید بودن تمام صحنه را درک نکردم. بازی آقای کوشکی خیلی خوب بود. اما از نظر من اگر بخواهم به ترتیب آنچه من پسندیدم هنرمندی بازیگران را نام ببرم بدین صورت بود. آقای غنی زاده- آقای کوشکی- خانم آسایش - آقای چنگیزیان