قابل کتمان نیست که فیلمنامه این فیلم نسبت به آرایش غلیظ و بی پولی ضعیف تر بود. داستان قابل حدس بود و کلیشه ای. اما چیزی که ممکنه کمی با وجود داستان تکراری، متفاوت باشه و ایجاد تمایز کنه، بازی و کاراکتر بسیار خوب از کار در آمده خانم حاتمی و آقای تهامی بود و این امر باعث میشد که نقطه اوج و سقوط داستان بسیار خوب و ملموس به تصویر کشیده بشه. موسیقی خوب بود. اما امیدوارم این شیوه استفاده از خواننده در متن فیلم در فیلم های بعدی آقای نعمت اله تداوم نداشته باشه، صرفا از جهت اینکه تنوع در جهت القای حس به تماشاگر بهتره در فیلم های مختلف حفظ بشه. و از نظر من معمولا فیلم هایی با انتقال حس های سنگین ااز موسیقی بی کلام بیشتر بهره میبرن. نمونه ش را در فیلم های بهرام توکلی زیاد دیدیم. احساس میکنم تدوین کمی مشکل داشت. نمیدونم با وجود اینکه به تصویر کشیدن آرایشگاه های بانوان در فیلم ها دچار محدودیت هست و داشتن روسری در آرایشگاه بسیار تصنعی هست، در این فیلم چه الزامی به نشان دادن آرایشگاه بدین صورت بود؟ در مجموع کارگردانی و بازی ها خوب بود، به خصوص بازی خانم حاتمی و آقای تهامی و من فیلم رو دوست داشتم اما
واقعا حجم حزن فیلم بیشتر از ظرفیت یک انسان بود. خیلی تلخ بود