دلیل این حجم از نظرات منفی در رابطه با این فیلم برام خیلی تعجب آور بود. به نظر من، این فیلم از خیلی از فیلم هایی که صرفا برای گیشه تهیه و ساخته می شوند، احترام بیشتری برای تماشاگر قائل هست. مانند خیلی از فیلم های کمدی سخیف که متاسفانه این روزها زیاد شاهدشان هستیم، بی ارزش نبود. حرف برای گفتن زیاد داشت، کاملا در فضای فیلم های آقای کاهانی پرسه می زد. از نظر فنی، فکر نکنم ایراد زیادی بر فیلم وارد باشد. موسیقی بسیار خوبی داشت. حرف های زده نشده در فیلم خیلی خوب بود، نقطه ضعف فیلم و تنها چیزی که اینقدر باعث ایجاد نظرات غیر مثبت در رابطه با این فیلم شده، الکن بودن زبان فیلم هست در انتقال مضمون. به نظر من هرچقدر هم نویسنده لازم بدونه که در لفافه مضمون رو منتقل کنه، اما واقعا لازم به این حجم از پیچیدگی نیست. اگر آقای کاهانی، کمی زبان سلیس تری برای انتقال مضمون پیدا میکردند، مطمینا با این حجم از گنگی برای تماشاگر مواجه نمی شدند. اما واقعا فیلم بدی نبود و البته باید گفت که با این وجود فقط با سلیقه افراد کمی مطابقت دارد.
این فیلم من رو خیلی یاد ذهن آشفته ی کاراکتر فیلم مستاجر از رومن پولانسکی انداخت. ذهن آشفته ای که تمام حوادثی که برای آن کاراکتر پیش می آید ناشی از ذهن خود کاراکتر است و تمام فضای سیاه داستان را خود کاراکتر برای خود ایجاد می کند. اما در فیلم مستاجر (کلا در داستان اصلی هم که نوشته رولان توپور است) از ابتدا مرز بین خیال و واقعیت تا حد زیادی مشخص است. اما در این فیلم چون از همان ابتدا تماشاگر به خیالات شخصیت ها پرتاب می شود و مرزی بین خیال و ذهن آن ها وجود ندارد، قصه برای تماشاگر گنگ می ماند و بی معنی به نظر می رسد.