من در کل این نمایشنامه رو دوست دارم. چون به لحاظ روانشناسانه پرداخت صحیحی داره. قبلا هم نمایش هنر از آقای رهبانی با بازی آقایان داریوش فرهنگ، حسینی و امید روحانی رو دیده بود و خیلی دوستش داشتم. اما چون اون‌ نمایش رو هم دیده بودم خواه نا خواه ذهنم این دو رو در تقابل و مقایسه با هم قرار میداد. بازی ها در نمایش هنر خیلی تامل برانگیز تر بود. نمیدونم شاید میانگین سنی افراد این تصور رو ایجاد میکرد که صمیمیت زیاد و دوستی قدیمی ای بینشون برقراره. به یکسری چیزای کوچولو در این نمایش توجه نشده بود. مثلا ساعت مارک که طرفدار کلاسیک بود، اسمارت بود و ساعت سرژ که طرفدار مدرنیته بود، کلاسیک و عقربه ای.
یا حتی لباسشون. اما در کل نمایش خوبی بود و بازی ها هم قابل قبول بود.