بعد از نمایش فیلم قوى ابد و یک روز ، کاملاً مشخص شد که انگیزه ى سعید روستایى از ساختن فیلم چیه ، و مترى شیش و نیم این مسئله رو به خوبى اثبات مى کنه ، چون صدبرابر دردآور تر و تلخ تر و فلاکت بار تر بود از فیلم قبلى بود .
از نظر ساخت هنرى و سینمایى هم فیلم متوسطِ رو به ضعیفى بود و به غیر از یک فیلم نامه ى هوشمندانه و دقیق و بازى هاى قوى معادى و محمدزاده هیچ چیز دیگه اى نداشت . این فیلم تونست حال من رو بد کنه و نه فقط من ، تقریباً اکثر کسانى که توى سالن بودن یا به گریه افتادن ، یا از حرف هایى که با هم مى زدن ، مشخص بود که فیلم اثر خودش رو گذاشته و این یعنى اینکه کارگردان کار خودش رو بلده و راه نفوذ به فکر و ذهن تماشاگر و درگیر کردن افراد با محتواى فیلم رو به خوبى مى دونه . اما واقعاً ببینید و قضاوت کنید که چه محتوایى ؟!؟
حرف من اینه که حال مردم کشور ما به اندازه ى کافى خراب هست و این اصلاً درست و انسانى نیست که یه کارگردان به خاطر خودخواهى و انگیزه ى شخصى خودش تصمیم به ساخت فیلم هایى بگیره که سراسر "سیاه نمایى" ست . امثال این کارگردان تو این سال هاى اخیر ، رسماً ژانر سیاه نمایى رو وارد سینماى ایران کردن ، چون ژانر اجتماعى و کمدى که تعریف خودشون رو دارن و به جز این دو ژانر ، انگار که ژانر تعریف شده و استاندارد دیگه براى ساخت فیلم هاى ایرانى وجود نداره . فقط امیدوارم سعید روستایى مسیر فیلم سازى خودش رو توى فیلم هاى بعدى تغییر بده و بیشتر از این با روح و روان و اعصاب مردم بازى نکنه . هر چند "هر چیز که در جستن آنى ، آنى " ، "از کوزه همان برون تراود که در اوست " و " از ماست که بر ماست " . (در ضمن این نظر شخصی منه )