تو سالن خندیدم اما چند ساعت بعد با خودم گفتم : من به چی خندیدم و برای چی خندیدم ؟
این فیلم بدترین اثر از محمدحسین مهدویان بود ... برای یک موضوع تلخ و دردآور یک فیلم کمدی ساختن ... باید خندید یا گریه کرد ؟
نه ایده نه داستان نه هیچی ... فقط شیشلیک ... که چی ؟
شانس سیمرغ : ؟!
پی نوشت : پژمان جمشیدی همیشه یک مدل برای بازیگری داره و با همین بازی تکراری همه جا تکرار میشه ... دیروز با دیدن خط فرضی فهمیدم با از اول تا آخر فیلم اخم کردن می تونه نقش جدی هم بازی کنه . (سیمرغ نگیره صلوات)