محسن آزرم (وبلاگ شُمال از شُمالِ غربی):
آسمانِ زردِ کم‌عمق ادامه‌ی منطقیِ پرسه در مه است و البته جسورتر از آن. فیلمی‌ شخصی‌ست که توکّلی می‌بایست بعدِ آن فیلم می‌ساخت؛ اگر نمایشِ عمومیِ فیلمش مدّت‌ها به تعویق نمی‌افتاد. فیلم آشکارا شبیه فیلم‌های معمول و متداولِ سینمای این سال‌های ایران نیست؛ بیش‌تر به تجربه‌های مستقلِ سینمای امریکا و اروپا شبیه است و هیچ بعید نیست جسارتش بابِ طبعِ شماری از تماشاگران نباشد. روایت‌ِ زندگیِ این زوجِ گرفتار که یکی اسیرِ افسردگی و توهّم و میلِ تباهی‌ست و یکی اسیرِ روزمرّگی‌های زندگی، روایتی خطّی ندارد؛ مُدام در رفت‌وآمد است در این خانه‌ی پوسیده‌ی رو به ویرانی و در فاصله‌ی این رفت‌وآمدهاست که گوشه‌هایی از دنیای‌شان را می‌بینیم؛ دنیای پریده‌رنگِ زشتی که هیچ ربطی به سرسبزیِ دنیای آوای موسیقی/ اشک‌ها و لبخندها ندارد؛ دنیای ایده‌آلی که رسیدن به آن انگار فقط در خواب ممکن است؛ خوابِ ابدی. نتیجه‌ی کار؟ بسیار دیدنی. از دست نباید داد.