نمی دونم چی بگم....الان خیلی احساساتی هستم...خنده با گریه با هم....نمی دونم چرا ....تبریک می گم سیاوش عزیز پسر هنرمند....ذهن خلاق و دید باورنکردنی که تو به محیط اطرافت داری من رو به یاد نوشته های اگزیستانسیالیستی ادبی انداخت که در دوران دانشجو بودن می خوندم . قشنگ بود ....هانتدتو دوست داشتم مثل اون پشه کشهای لعنتی که تا مدتها راجع بهش فکر میکردم و داستان زیبای اون استعمارگریشو مرور می کردم . مرسی که می نویسی ....مرسی که کارگردانی می کنی ....و مرسی که دوست مایی ... ..

امیدوارم یکی منجی بشه و قرار یک تماشای گروهی رو بذاره . همگی باید بریم به دیدن این نمایش .