فیلم رو دیدم و بسیار پسندیدم...مدت ها بود فیلم خوب وطنی(البته که به غیر از گذشته) ندیده بودم...
به نظر من فیلم درست بود...انتخاب ها،حرف ها،سکوت ها و رابطه ها همگی درست و فکر شده بود...
سکوت در فیلم فقط سکوت محض نبود...حرف ها و احساسات رو از پس بازی های خوب هانیه توسلی و رضا عطاران می شد شنید(اگر کمی از نزدیک گوش میدادید).،فیلم راوی یک داستان به قول شما تکراری نبود،بلکه نمایش دهنده آن لحظات بود...لحظاتی که شما نمی دانید چه بگویید،نمی دانید چرا؟،چرا؟چرا؟
چرا های بسیاری در فیلم وجود داشت...چراهای دم دستی و کلیشه ای،چرا هایی که هر روز با آن ها درگیریم...چراهای باور نکردنی،قتل به خاطر جای پارک،چرا؟،قصاص در صورتی که شروع کننده دعوا مقتول بوه آن هم بعد از 5 سال!چرا؟برخورد بد همسایه با بچه ای که آمده عذرخواهی کند!!چرا؟قصاص به خاطر آسودگی و آرامش خیال!چرا؟تلاش مادر برای طلاق گرفتن دخترش!چرا؟نا امیدی!چرا؟...و چراهای ریز و درشت دیگر...من فیلم را دوست داشتم به خاطر بسیاری از سکوت ها و چراها و عدم قضاوت ها...همه ما اشتباه می کنیم،اشتباهاتی که گاه خودمان نیز نمی توانیم خودمان را ببخشیم...