کلاشینکف فیلم خوبی نشده است با اینکه قصه ای متحورانه همراه با قهرمان دارد!
انتخاب لوکیشنها بسیار دقیق و بجاست و در نوع خود منحصر بفرد که نشان از آگاهی و شناخت سازندگان از چنین محیطهایی دارد. دکور و تزئین صحنه ها بشکلی هوشمندانه انتخاب شده هر چند گافهایی هم وجود دارد مثل دو تلویزیونی که در خانه رضا کلاش فیلم نشان میدهند. تا بحال در هیچ فیلمی عکسهای فردین و فرهاد و شریعتی بعنوان قهرمانان مورد علاقه یکشخص درکنارهم بتصویر کشیده نشده بود!
تعدد شخصیتهای فرعی فیلم و خرده داستانهایشان نقطه ضعف فیلم شده است و بجای آنکه بکمک قصه اصلی بیاید باعث دور شدن از آن و به بیراهه کشاندن ذهن تماشاگر شده و بیننده نمیتواند با آنها ارتباط برقرار کند، حال آنکه قصه های این کاراکترها بعضن بی سرانجام رها میشود و ماحصل کار طولانی شدن مدت فیلم و خستگی تماشاگر است.
قاب بندیها و نماها در بخش ابتدایی فیلم استادانه و در بخش پایانی معمولی و کمی سر دستیست که این توازن فیلم را برهم زده است تفاوت آشکار این دوبخش را میتوان درفیلمبرداری و اجرای صحنه های رویارویی و زد و خورد ابتدایی و انتهایی فیلم بوضوح مشاهده کرد. هرچه ریتم فیلم در ابتدا تند و با ضرباهنگ مناسب با قصه پیش میرود در بخش پایانی کند و کشدار است. بدتر از همه پایان فیلم است که روح سرباز آخر و عاقبت همه شخصیتها را بیان میکند و حتی گره های گنگ داستان را ... دیدن ادامه ›› باز میکند !
بازی ساعد سهیلی و رضا عطاران خیلی خوب و روان است و انتخاب بازیگران در نقشهای فرعی بالا و پایین دارد بطور مثال جمشید هاشم پور در حضور چند دقیقه ایش موثر و جواد عزتی در کل داستان هدر رفته است.
سهیلی در دیالوگ نویسی پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته و برگ برنده این فیلم جملات قصار و دیالوگهای بجاییست که در سراسر فیلم شاهد آن بوده ایم.
و اما توقع از سهیلی بعد از ماجراهای گشت ارشاد این بود که بقول خودش سیلی ای را که خورده به همان کسانی بزند که گشت ارشاد را جمع کردند! همان لباس شخصی ها و لباس خاکی ها که کلاشینکف نشان اقتدارشان است وگرنه هیچ بچه باقر آبادی دوست ندارد کلاشینکف بدست بگیرد مگر به توفیق اجباری! کما اینکه این "نکبت و نحسی" را ناموس خود میداند و اگر چه نمیتواند از ناموس حقیقییش حمایت کند تا ته مرگ پای این ناموس قلابی و شوم و ارمغانش میایستد و هر آنچه که او برایش مقدر میکند گردن میدهد و اسیر اوست. آری کلاشینکف خونریزترین و مرگبارترین سلاح جهان است اما مگر میشود دست ما باشد؟ مگر دوست داریم باختیار بدست بگیریم؟ شاید کسی مثل رضا کلاش باشد که هنوز موهایش را مدل موهای فردین میزند و مرام فردینی دارد در رویای رابین هود شدن برای بچه های خیابان بخواهد سلاح بدست بگیرد اما همه ما حتی بچه های محروم باقر آباد که خسته از سختی روزگار و بدی مردمان و زور زورگویان و تدبیر غلط مدیران و بی مسوولیتیه مسوولان و اصلن ماندن در زیر پونس نقشه تهران، همه، با همه عصبانیتمان باز هم از کلاشینکف بیزاریم.
اگر ماتیلدای حرفه ای اسلحه دوست دارد و میخواهد اسلحه بدست بگیرد، عطیه کلاشینکف نمیداند اسلحه چیست و در دستش میگذارند!
کاش سهیلی چنان جسارت داشت که قصه جوان لباس خاکی رنگی را بتصویر میکشید که کلاشینکف بدست میگیرد و ...