تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرSB > com/org | (HTTPS) localhost : 05:11:06
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
بهای دروغ چیه؟
هرچند مواجهه با پوستر و اسم نمایش افرای ژاپنی امید چندانی برای تهیه بلیت و رفتن به سالن هامون ایجاد نمیکند، اما نمایش کشفی اصل ... دیدن ادامه ›› تا حدقابل قبولی توانسته از روی بند سیرکش (هرچند افتان و خیزان) عبور کند.
چیزی که در ابتدای نمایش توجه ما را جلب میکند، شخصیت آنری است که بسیار هم جذاب و دوست داشتنی است. او نگرانیهایش را در مورد کودک شش ساله ای که در اتاق خوابیده و ناله سر میدهد به همسرش سونیا انتقال میدهد. واکنش سونیا پشت میز کارش بسیار بی رحمانه و سختگیرانه است که نویسنده هم اصرار داشته آن را بخاطر شغل او که وکالت است نشان دهد. تا اینجا همه چیز روال خوبی دارد. مخاطب منتظر اتفاق های بزرگی میماند. اما میزانسن های اولیه‌ای که به آنری و سونیا داده شده آنهم در آن سالن بزرگ، کم کم قابل پیش بینی، خسته کننده و حتی ابزرد میشود. و همچنین بازی آقای رحیمی نیز (هرچند در ابتدا متفاوت و خاص به نظر می آید) اما بعدا می فهمیم که شخصیت پردازی انجام شده برای یک محقق و کیهان شناس به درستی انجام نشده است، چرا که ما بیشتر با یک انسان ضعیف، بی اعتماد به نفس، و ساده لوح روبرو هستیم. حرکات بدن اضافی و تکراری، متاسفانه جذابیت آنری را برای ما از بین می برد و کم کم دنبال شخصیت یا اتفاق دیگری می رویم.
پارادوکس زیبای بین دغدغه‌ی آنری برای بچه و هاله‌های کهکشان در هنگام بحث در مورد مقاله به واقع نقطه وزین و بسیار تماشایی نمایش است. جایی که آنری کم کم به مرز انفجار و نابودی می رسد. اما به چه قیمتی؟
نمایش افرای ژاپنی برعکس عادت معمول بسیاری از نمایشها و فیلمها، قیمت حقیقت را زیر سوال نمیبرد، بلکه از ما میپرسد “بهای دروغ چیه؟”. ما که این همه از گفتن حقیقتها واهمه داریم، چرا از دروغ نمیترسیم؟ درحالی که هر دروغی که میگوییم، یک بدهی به حقیقت است. بدهی هایی که روزی حقیقت با ما صاف میکند.
حسین کشفی اصل وظیفه افشای حقیقت را روی دوش همه میگذارد و نمادی را که درنمایش به کار برده است بسیار دقیق و زیبا انتخاب کرده است. افرای ژاپنی. فاصله مخفی کردن و آزاد گذاشتن افرا زیر سطل زباله، فاصله بدبختی و خوشبختی، اسارت و آزادی، و حقیقت و دروغ است.
اما آقای کشفی یک کاراکتر کاملا فراموش شده هم دارد. بازیگری که نقش همسر خودشان را بازی میکند، حتی دقیقه ای هم برای دلخوشی تصنع را رها نمیکند. شخصیتی که مانند لباسش، ارتباط بسیار کمی با نمایش و همبازیهایش دارد. این را میتوان در واکنش او به برملا شدن حقیقت پنهان شده فهمید! مثل یک افرای ژاپنی! بدون هیچ عکس العملی!
افت کیفی زیاد انتهای نمایش، به دلیل سکون و سکوت بیش از اندازه ای بود که باعث شد قبل از احساس خوشبختی مجدد آنری، بار تراژیک پایانی نمایش از بین برود.
نمایش افرای ژاپنی یک ساعت ما را روی صندلی نشاند؛ نگذاشت ساعتمان را چک کنیم؛ در بعضی صحنه ها نفسمان را گرفت؛ و تلنگر محکمی به همه ما زد: بهای دروغ چیه؟
هرچند مواجهه با پوستر و اسم نمایش افرای ژاپنی امید چندانی برای تهیه بلیت و رفتن به سالن هامون ایجاد نمیکند، اما نمایش کشفی اصل ... دیدن ادامه ›› تا حدقابل قبولی توانسته از روی بند سیرکش (هرچند افتان و خیزان) عبور کند.
چیزی که در ابتدای نمایش توجه ما را جلب میکند، شخصیت آنری است که بسیار هم جذاب و دوست داشتنی است. او نگرانیهایش را در مورد کودک شش ساله ای که در اتاق خوابیده و ناله سر میدهد به همسرش سونیا انتقال میدهد. واکنش سونیا پشت میز کارش بسیار بی رحمانه و سختگیرانه است که نویسنده هم اصرار داشته آن را بخاطر شغل او که وکالت است نشان دهد. تا اینجا همه چیز روال خوبی دارد. مخاطب منتظر اتفاق های بزرگی میماند. اما میزانسن های اولیه‌ای که به آنری و سونیا داده شده آنهم در آن سالن بزرگ، کم کم قابل پیش بینی، خسته کننده و حتی ابزرد میشود. و همچنین بازی آقای رحیمی نیز (هرچند در ابتدا متفاوت و خاص به نظر می آید) اما بعدا می فهمیم که شخصیت پردازی انجام شده برای یک محقق و کیهان شناس به درستی انجام نشده است، چرا که ما بیشتر با یک انسان ضعیف، بی اعتماد به نفس، و ساده لوح روبرو هستیم. حرکات بدن اضافی و تکراری، متاسفانه جذابیت آنری را برای ما از بین می برد و کم کم دنبال شخصیت یا اتفاق دیگری می رویم.
پارادوکس زیبای بین دغدغه‌ی آنری برای بچه و هاله‌های کهکشان در هنگام بحث در مورد مقاله به واقع نقطه وزین و بسیار تماشایی نمایش است. جایی که آنری کم کم به مرز انفجار و نابودی می رسد. اما به چه قیمتی؟
نمایش افرای ژاپنی برعکس عادت معمول بسیاری از نمایشها و فیلمها، قیمت حقیقت را زیر سوال نمیبرد، بلکه از ما میپرسد “بهای دروغ چیه؟”. ما که این همه از گفتن حقیقتها واهمه داریم، چرا از دروغ نمیترسیم؟ درحالی که هر دروغی که میگوییم، یک بدهی به حقیقت است. بدهی هایی که روزی حقیقت با ما صاف میکند.
حسین کشفی اصل وظیفه افشای حقیقت را روی دوش همه میگذارد و نمادی را که درنمایش به کار برده است بسیار دقیق و زیبا انتخاب کرده است. افرای ژاپنی. فاصله مخفی کردن و آزاد گذاشتن افرا زیر سطل زباله، فاصله بدبختی و خوشبختی، اسارت و آزادی، و حقیقت و دروغ است.
اما آقای کشفی یک کاراکتر کاملا فراموش شده هم دارد. بازیگری که نقش همسر خودشان را بازی میکند، حتی دقیقه ای هم برای دلخوشی تصنع را رها نمیکند. شخصیتی که مانند لباسش، ارتباط بسیار کمی با نمایش و همبازیهایش دارد. این را میتوان در واکنش او به برملا شدن حقیقت پنهان شده فهمید! مثل یک افرای ژاپنی! بدون هیچ عکس العملی!
افت کیفی زیاد انتهای نمایش، به دلیل سکون و سکوت بیش از اندازه ای بود که باعث شد قبل از احساس خوشبختی مجدد آنری، بار تراژیک پایانی نمایش از بین برود.
نمایش افرای ژاپنی یک ساعت ما را روی صندلی نشاند؛ نگذاشت ساعتمان را چک کنیم؛ در بعضی صحنه ها نفسمان را گرفت؛ و تلنگر محکمی به همه ما زد: بهای دروغ چیه؟
حسین کشفی اصل، mahaya، علی جباری، میترا، مریم -م و مینا سروش این را
خواندند
امیر مسعود و فرح ناصری این را دوست دارند
امیر مسعود و فرح ناصری این را دوست دارند
خریدار حسین کشفی اصل (hossein1359)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۴ شهریور ۱۳۹۳
سلام جناب عبدی عزیز.سپاسگزارم برای زمانی که به دیدن نمایش افرای ژاپنی اختصاص دادید و همچنین مطلبتون در ارتباط با نمایش که بسیار برام ارزشمنده.مسلما همین نظرات مختلف و متفاوت هست که جذابیت آثار هنری رو بیشتر میکنه.بی شک میتوانیم دقایق و حتی ساعتی را به گپ و گفت راجع به نمایش افرای ژاپنی اختصاص دهیم و باهم به گفتگو بنشینیم.و مطمئنا برای من باعث افتخار خواهد بود.عزیزِ بازیگری که چند شب پیش مهمان ما بود با تنها بازیگری که بر روی این صحنه ارتباط برقرار کرده بود بازیگر نقش اینِس بود و این همان نگاه متفاوتی است که هر کسی در جهان نسبت به یک اثر هنری و یا در هنر نمایش نسبت به بازیِ بازیگری میتواند داشته باشد.اگر شما در بازیگریِ کیمیا جواهری تصنع دیده اید که حتما هم همینطور بوده و بسیار نظرتون برای من هم محترمه،من به هدف خودم رسیده ام.چون شخصیت اینس چیزی جزیک شخصیت پوچ و توخالی و پُر از اَدا نیست.در مورد مواردی که در ارتباط با پایان نمایش،میزانسن ها یا نوعِ بازیِ شخصیت آنری و هر آنچه که فرمودید حتما به آنها فکر خواهم کرد و مسلما برایم مهم و ارزشمندند.باز هم از فرصتی که برای این نمایش اختصاص دادید ممنونم و امیدوارم بزودی دیداری تازه کنیم و کلی گپ و گفت داشته باشیم.سپاس از مهر شما.
۰۳ مهر ۱۳۹۸
دوست‌دارم
( ۱ )
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۸۹,۰۰۰ نفر
+۲۶,۹۴۰ برنامه
+۷,۹۰۷,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۵,۳۲۶ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
