یکی از ویژگی های جالب نمایش سقراط از نظر من که تخصصم کاملا غیر مرتبط با هنر هست، " همسانگرد" بودن نمایش بود. یعنی در جهات مختلف(دکور، بازی، موسیقی، لباس و ...یا به قول دوستان، فرم و محتوا) تقریبا مثل هم و البته در بازه خوب و خیلی خوب بود.
(برخلاف بسیاری از کارهای دیگر که از یک جهت به طور ویژه من رو جذب کرده و اون جهت باعث شده که از برخی جهات دیگه بگذرم. )
بخاطر همین (در این روزهای پایانی) به همه دوستان که مثل خودم غیر حرفه ای هستند پیشنهاد میکنم ببینیدش.
فقط نکته ای که بقیه دوستان تحت عنوان"شعارزدگی" مطرح کرده بودند رو میخوام به یک زبان دیگه بگم.
این نمایش گفتگو(دیالوگ) و البته گفتار(منولوگ) های بسیار برجسته ای داشت اما به قدری" برجسته" بود که به متن اون گفتگو "نمی چسبید" مثلا ؛
گفتار تئودوته( با این مضمون که وقتی خواستم فرهیخته بشم به مشکلات زیادی برخورد کردم و وقتی خواستم روسپی بشم همه درها به روم باز شد) خیلی زیبا و تاثیرگذار بود اما واقعا شرایطش مناسب نبود و مخاطب این حرف، آدم نگران و جستجوگری نبود که همسرش رو تو اتاق خواب یک روسپی پیدا میکنه!
اگر از لحاظ مستندات تاریخی مشکلی نباشه به نظر من جای مناسب تر این جمله در صحنه های پایانی نمایش بود که تئودوته با سقراط خداحافظی کرد تا آتن و البته روسپیگری رو ترک کنه.

این جمله سقراط که: "یعنی برای تو بهتره که من با «اسمش رو پیش تو نیار» رابطه داشته باشم و دیگران در این مورد صحبت نکنند، تا این که با او رابطه نداشته باشم و بقیه در این رابطه صحبت کنند؟!"
منو یاد حرفای حمید فرخ نژاد انداخت که می گفت:
خاله سوسکه وقتی خواست ازدواج کنه از همه خواستگاراش پرسید" اگه من زنت بشم ، منو با چی میزنی؟" و با اونی ازدواج کرد که دردش از همه کمتر بود.
این یعنی پذیرفته بود که "کتک بخوره" و فقط در کم و کیفش "حق تصمیم گیری" داشت!