.
من مدتی میخواستم نظری بدم درباره انتخاب
Mary Hopkin - Those where the days که واقعا چراانتخاب شد...؟
(جالب بود اما غیرقابل باور هم نبود)
خیلی با خودم درگیر بودم ، که اون حس شعف خودم نسبت به شنیدن این آهنگ را که طی سالیانی که گهگاهی میشنیدم ، چگونه باید با حس انزجار علی از اطرافش و جامعه ستیز شدن رفتارش ، جایگزین کنم ...
چی شد علی اینقدر راحت قتل را با آهنگی که تداعی روزهای خوب و بعد پستی و بلندی شرایط زندگی هست "فقط" جهت نشون دادن اینکه درعین طوفانی که در درونش است می خواهد عملش را محق جلوه دهد، در زمان قتل عام ِانسانهایی که فقط شبیه کسانی هستند که احساس میکند آزارش داده اند...
به این نتیجه رسیدم این گونه افراد در جامعه وقتی چنین عملی را انجام میدهند ، دقیقا خودشون رو حق به جانب میدونند و چیزی را از روی گناه یا ... دیدن ادامه ›› اشتباه از نظرشون نمیبنند که انجام ندهند ، حتی قتل ...بخاطر اینکه روزی کسی یا شرایطی ارزشهای آنها را بی ارزش یا ضد ارزش عنوان کرده است.
نمیدونم ، هنوز هم احساس میکنم این تیکه با فیلم پرفشنال وقتی که گری اولدمن قتلهایی را شبیه با موسیقی Beethoven میداند ،یکسان است. وقتی میگه :
"من این لحظات آرامش قبل از طوفان را دوست دارم ، منو یاد بتهوون میندازه !
و وقتی خوی جنایتکارش متبلور میشه میگه :
"میتونی صداش رو بشنوی؟ مثل موقعی هست که سرت رو میذاری روی علفها ، میتونی صدای حشرات رو بشنوی .
و این دقیقا همون افرادی میشند که علی را آزار دادند ....
خشونت را خیلی طبیعی با یک موسیقی کلاسیک به موازات انجام داد .
علی هم با تمام روزهای خوبی که اسفندیار ازش یاد میکرد باز یک جنایتکار میشه، وبعضی ها دوست دارند حرکت علی را همه اش را نشات گرفته از شرایط حاکم بر زندگیش استنباط کنند ، و بعد موسیقی راک ِ انتقاد گر انتخاب میشودبرای انتقال صدایشان لحظه درک ِ طعم درد و فریاد...

"خلاصه این همه آهنگ ، چرا با روح لطیف ما بازی میکنید،مری هاپکین رو کشیدید وسط این قضیه چرا؟;)"
خط آخر شوخی بود

انتخاب خوبی بود، کلا هم از اجرا لذت بردم ...
اما در سال جدید نگرانم که دوباره نبینیم ، چنین اجراهایی رو .....