ایتالیا ایتالیا فیلمی است که جدا از بازیگوشی روایی و ساختاری از این جهت برای من جذاب بود که بعد از مدتها در یک فیلم ایرانی رابطه ی پر فراز و نشیب یک زوج جوان را با گستردگی قابل توجه ای می بینیم و درک میکنیم. شیمی زوج کمیلی و بهرامی هر کدام با خصوصیتهای خودشان به خوبی در آمده بود. اما به نطر من گره فیلمنامه (مرگ جنین در هنگام زایمان) برای از هم پاشیدن رابطه این زوج جوان و سرحال که فرصت دیگری برای بچه دار شدن دارند چندان قانع کننده نبود. افسوس دیگر فیلم برای من این بود که ای کاش به شخصیت برفا بیشتر نزدیک می شدیم چون کاراکتری جذاب تری از شخصیت نادر بودبه خصوص در قسمتهای میانی فیلم.. اما مهمترین ایراد فیلم ناشی از عدم توازن بین انواع و اقسام انباشتهایی روایی و ساختاری است گویی کارگردان برای اولین و آخرین بار فرصت پیدا کرده فیلم بسازد و میخواهد تمام ایده های ذهنی اش را در فیلمنامه بگنجاند.و در نهایت شاهد یک جور شلختگی و گم کردن اندازه در روایت هستیم و برخی محورهای روایی اضافی هستند(مثل آمدن پدر نادر) و یا برخی به درستی بسط پیدا نمیکنند( مثل دلبستگی نادر به ایتالیا که در اواسط فیلم برای مدتی رها میشود.) یا برخی زیاد از حد کش مییاند( ایده اعتراف در تاریکی اگرچه جذابترین ایده روایت است و در پایان تاثیر قابل توجه ای دارد اما میتوانست در فواصل مختلف فیلم موجزتر باشد) اما در مجموع سکانس های جذاب در فیلم به اندازه ای هست که فیلم را به ورطه ی عقیم ماندن نیاندازد و با فیلمی سرحال و گرمی طرفیم. البته بزرگترین نقطه قوت فیلم از نطر من بازی خیره کننده سارا بهرامی در نقش برفا است اگر داورها منصف باشند مطمئنا سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن در دستان بهرامی قرار میگیرد.