برهم کنش

قصر شیرین حکایت تداخل سختی و و نرمی ست. تداخل زمختی و لطافت است. تداخل واقعیت و تخیل است.
پدر در این فیلم با زیستی پدرسالارانه در کودکی و مصائب شغل سنگینش(رانندگی کامیون و تصادفش) در بزرگسالی رفته رفته با فضای بی رحم و رئالی که احاطه اش کرده خو گرفته است اما مادر درست برخلاف او همچون شغلش که طراحی فضای سبز بوده سعی کرده به جای خو گرفتن با واقعیت با تخیل گرایی فضای خوش رنگ تری به لختی اطرافش بدهد.
کودکان فیلم به علت بودن در کنار مادر و کودکانگی درونشان به به نوعی خو گرفته با دنیای شیرین مادر هستند و درکی از رفتار عبوس و بی تفاوت پدر ندارند. بنابراین همراهی اجباری با پدر در یک سفر ادیسه وار همان برهم کنش اصلی فیلم را شکل میدهد همانقدر آنها دنیای زمخت و بی رحم پدر را به چالش میکشند پدر هم دنیای رنگی انها را به چالش میکشد در پایان ابن کش و قوس آنچه اهمیت دارد نه پیروزی یکی بر دیگری بلکه تاثیر هر یک بر دیگری و تکیه کردن برهم و صمیمت برای ادامه راه است. همانطور که در انتها پسربچه بلاخره هندزفری را کنار میگذارد و می پذیرد که کنار پدر بنشیند و حرفهای او را از واقعیات ناخوشایند بشنود پدر هم می پذیرد که که با کودکانش ارتباط بگیرد و به حیوانی که با آن تصادف کرده کمک کند.تا آنها بتوانند به راهشان در جاده(زندگی) ادامه دهند.