قصه پر غصه سانسور در جوامع استبدادزده!
جاییکه به همه چیز با شک‌ و بدبینی نگاه میشود. آزادی میخواهید که لخت شوید!؟
چون نمایش تنها دو بازیگر داشت و تنوع نداشت شاید اگر زمان را ده دقیقه کوتاهتر میکردند، تماشاگر بدون حواس پرتی تا آخر نمایش با دقت حواسش جمع بود.
بازیگران روان بازی کردند و برخلاف نظرات پیشین بلند هم صحبت نمیکردند (شاید خود را بهبود داده اند).
تنها شوخیهای جنسی زیاد بود. البته از نگاهی میتوان گفت یکی از بنیانهای مردسالاری و پارانویا میتواند ناتوانیهای جنسی (جسمی و یا روانی) باشد و شاید شوخیهای جنسی در این جوامع نوعی مکانیسم دفاعی روانی برای جبران این ناتوانی باشد و بهمین جهت در این‌نمایش از آن استفاده شده است.