آمده بودم کرمان تا در کنفرانس پوستی شرکت کنم که به هفته دیگر موکول شد. گفتم پیش از بازگشت به تهران نمایشهایی را ببینم.
نمایش زیبایی بود.
چند نکته تکنیکی:
کاش در هنگام جابجایی صندلیها و یا گذاشتن آینه ها روی زمین نور صحنه خاموش میشد تا از هوای نمایش بیرون نیاییم.
کاش عوامل صحنه لباس بدون مارکی میپوشیدند تا تبلیغی برای جیونچی و غیرو نباشد.
بهتر بود زوایای مختلف روان خرد شده بیمار بوسیله هنرپیشه ها با طراحی لباسهای گوناگون نمایش داده میشد. مثلا جنبه نفرت یا عشق ووو بوسیله هنرپیشه ای اجرا میشد که لباسش رنگ و بوی آن جنبه روان فرد را داشت.
و اما از ... دیدن ادامه ›› نظر محتوایی:
چون در ایران یکی از دلایل افسردگی در دختران نفرت از اندام و جنسیت بخاطر نگاه گناه آلود تبلیغی است شاید آن جملاتی که سارا میگفت من از کفلم یا اندام جنسی ام بدم میاید بهتر بود در نمایش میامد.
نمایش تا حد زیادی وفادار به متن بود و نشان از تکه پارگی روح فرد داشت که با جملات نامربوط بهم نشان داده میشد. البته آنجاییکه اعداد با شمارش ۷ تا ۷ تا کم میشوند بهتر بود نمایش داده میشد تا نشان از تمرکز و هوش نرمال فرد میبود.
سارا دو نوع نگاه را به خود برنمیتابد. یکبار میگوید نگاهم نکن! از اینکه استیگماتایز شده ناراحت است. یکبار میگوید مرا ببین و از من بپرس! این همان عدم ارتباطات واقعی و عاطفی در جامعه را نشان میدهد که میتواند باعث از هم پاشیدگی روح شود.
برای عوامل این نمایش بهترینها را آرزو میکنم.