تشکر فراوان از رضا رشیدپور عزیز و برنامۀ حالا خورشید که امروز صبح بی مزد و منت به تبلیغ و توضیح نمایش ما «قطعۀ گمشده» پرداخت و دقایقی دربارۀ آن در این برنامه صحبت شد. چنین حرکت هایی ارزشمند است. اگر بدانید که تئاتر در شهرستان ها با چه مضیقه ها و مشکلاتی خارج از شرح و بیان روبروست در می یابید که چنین حرکت هایی هر چند کوچک و کوتاه، آبی است بر آتش دل هنرمندان تئاتر شهرستان ها. هر چه امکانات از سالن و تجهیزات و استادان درجه یک و سانسور کمتر و آزادی های بصری بیشتر و بودجه و ... است در تهران مجتمع شده و سر شهرستان های کشور در عرصۀ تئاتر حسابی بی کلاه مانده است. بنده چون ضمن اینکه با تئاتر شهر خودم اصفهان ارتباط دارم در پایتخت فعالیت تئاتری انجام می دهم، گاهی که هنرمندان عزیز تهران از وضعیت تئاتر گله و شکایت می کنند خنده ام می گیرد. به ایشان می گویم شما نمی دانید وضعیت تئاتر در شهرستان ها چگونه است و گرنه شکایت که نمی کردید هیچ، کلاهتان را هم به آسمان می انداختید. البته ناگفته نماند که آنها هم حق دارند و در کشور ما در واقع به هنر تئاتر اهمیت بسیار کمی داده می شود. بودجه ای که ما داریم در مقایسه با سایر بودجه ها واقعاً هیچ است. اما تعطیل شدن به راحتی به حوزۀ کاری ما تعلق می گیرد. در هر عزای عمومی چند روزه ای این تئاتر و کنسرت هاست که حتماً باید تعطیل بشود. در هر عزا یا مراسم دیگری که حتی تعطیل رسمی هم نیست تئاتر حتماً لازم است که تعطیل بشود. خلاصه دیواری کوتاه تر از تئاتر نیست. این در حالیست که هنر تئاتر یکی از مشکل ترین و پر مشقت ترین فعالیت هایی است که ممکن است وجود داشته باشد. تمرین های پنج شش ماهه و حتی یک ساله با مشکلات و هزینه های فراوان و اضطراب های تمام نشدنی گروه اجرایی برای به صحنه بردن یک تئاتر که فقط قرار است 15 یا 20 روز در شهرستان ها و 1 الی دو ماه در پایتخت بر صحنه باشد یکی از این مشقات تمام ناشدنی است. ای کاش چنین فرهنگ سازی هایی از این پس بیشتر انجام گیرد تا اندک اندک به جایگاه هنر تئاتر که فرهنگ سازترین هنر بشری است پی ببریم و آن ارزش و بهایی که واقعاً در خور این هنر و هنرمندان آن است را نثارش سازیم.