شلتر بسیار از جنس خیابان های تهران است و گویا تن این پس کوچه های غبار گرفته را کالبدشکافی می کند و چرک و بیماری هایش را از لابه لای جراحات بیرون می کشد و به نمایش می گذارد تا نگاهی بیاندازد به زیر پوست این شهر و چیزی که در واقعیت آن می گذرد. یکی از حُسن ها و مقوله های قابل توجه این نمایش مبحث بازیگری در آن است. بازی ها اغلب بسیار باورپذیر از آب درآمده اند به نحوی که این شبهه را بر می انگیزند که این افراد واقعاً کارتن خواب هستند و این یک موفقیت قابل توجه برای گروه اجرایی به شمار می رود. تحقیقات کتابخانه ای و میدانی طولانی مدت نیز در موفقیت این نمایش دخیل است و چقدر خوب است که سایر کارگردان ها نیز در مورد موضوع نمایش خود همین قدر با دغدغه به تحقیق و بررسی پیرامون آن بپردازند تا شاهد چنین نتیجه هایی باشیم. متن ساناز بیان، تلاش های امین میری و وسواس به جای او در جان بخشیدن به این نمایشنامه و همچنین دراماتورژی و ذوق ذاتی سجاد افشاریان، نمایشی را پدید آورده که می توان گفت تماشای آن در این وانفسای اجتماعی بر هر شهروندی واجب است و می تواند فضای بهتری را برای این هم وطنان عزیز و آسیب دیدۀ مان ایجاد کند تا زیر آسمان خاکستری این شهر کمی آسان تر نفس بکشند.