شاید بزرگترین اتفاقی که در طی این نمایش و در پروسۀ آن افتاده است بازگشت قدرتمند محمد مطیع، بازیگر قدیمی تئاتر به صحنۀ عزیز تئاتر است. ایشان سالها از این صحنۀ دوست داشتنی به دور بودند و حیف و هزار افسوس که با دیدن بازیشان در این نمایش دچار افسوسی صد چندان خواهیم شد. یک بازی بسیار خوب و قدرتمند و تمام عیار. امثال کارگردانانی مانند آرش عباسی، بهزاد فراهانی، حسین کیانی و دکتر علی رفیعی امید ما را به داشتن تئاتر ایرانی و به کمال رسیدن تئاتر ملی امیدوار می کنند. در این کار نیز شاهد هستیم که عباسی با نوشتن یک درام پر کشش و استفادۀ خوب از بازیگران مناسب، فضایی جذاب و تئاتری خلق می کند که تا پایان تماشاگر را بر صندلی خویش میخکوب می سازد. به غیر از محمد مطیع، بازی گیتی قاسمی در نقش شاباجی فوق العاده است. بسیار خوب توانسته شیرینی نقش را در بیاورد و به تمام معنا تماشاگر را با خود همراه می سازد و عواطف متضاد (خنده/گریه) در او بر می انگیزاند. بازی سایرین نیز در سطح خوبی قرار دارد. کلاً می توان گفت این کار از نظر بازیگری در سطح خوبی است و بیشتری عاملی که جلب توجه می کند، همانا بازیگری است. ضمن آرزوی موفقیت برای تمامی اعضای این نمایش، آرزو می کنم که فاصلۀ آقای مطیع با صحنه از بین برود و از این پس بیشتر ایشان را بر صحنۀ تئاتر ببینم زیرا واقعاً یکی از ذخیره های تئاتر ما به شمار می روند.