نمایش فیروزه نمایشی است طولانی که پنج نمایش کوچکتر را در درون خود می پروراند. نمایشهایی که شامل مطالب سانسور شده زندگی هنری نویسنده ای است که برای مرگ خود اجرا می کند تا مگر بتواند از چنگال او رهایی یابد. از دید بنده مشکل عمده این نمایش ریتم کند آن بود که تماشاگر را خسته می کرد و کسالت آور بود و نمایش پنجم (شاه خنده خواه) در اصل به نجات کل نمایش می آید و در پایان کار خاطره کسالتی دو ساعت و نیمه را از حافظه تماشاگر می زداید و او را نسبتا راضی از سالن بیرون می فرستد. نکته دیگری که در این نمایش جلب توجه می کرد بازی سارا قاضی در بخش جومه قرمز و نمایش معدن بود که با صدایی ضعیف و بازی نه چندان قابل قبول در بین این گروه حرفه ای به چشم می آمد. چنین به نظر می رسد که حضور قاضی بر چنین صحنه ای هنوز زود بود و باید با کسب تجارب بیشتر و دستیابی به پختگی و مهارتی افزون تر به صحنه های بزرگ وارد شد تا تفاوت فاحش بازی با سایر بازیگران به چشم نیاید. مورد دیگر حرکات موزون و طراحی آن در این نمایش بود. در وهله اول می توان گفت که حرکات موزون در جای خود به اجرا درآمد و نظر تماشاگر را جلب کرد اما در ادامه چنین به نظر می آمد که این مورد تکراری شده و بدون مفهوم و بار معنایی کافی به اجرا در می آید و قصد آن صرفا ایجاد یک سرگرمی بصری برای تماشاچی است. اما کلا نمایش فیروزه به خاطر درون مایه های ایرانی و ملی و پرداختن به مسائل و معضلات جامعه از قبیل قشر آسیب پذیر و فراموش شده جامعه نظیر کارگران معدن ، تعدد زوجات ، پاکی و نجابت و آزادگی مردمان ایران زمین و پرداختن به مسائل روز جامعه در بخش پایانی (شاه خنده خواه) قابل تقدیر و توجه می باشد و روی آوردن به چنین کارهایی و کاستن از حجم اجرای نمایشنامه های خارجی در شرایط کنونی به سود و صلاح جامعه تئاتر کشور بوده و نیاز و کمبود آن برای مردم و جامعه احساس می شود.