شاهد فیلمی هستیم که نه آغازی دارد، نه بدنه و نه پایانی. فیلمی با یک روایت غیر خطی که گویا معمایی پیچیده است که تماشاگر محکوم به حل کردن آن است. فلش بک ها و جامپ کات ها به حدی است که در تمام طول فیلم تماشاگر مشغول فکر کردن و جفت و جور کردن زمانها و ماجراها و چیدن آنها کنار یکدیگر است. گویی نویسنده و کارگردان پازلی آشفته را روبروی مخاطب قرار داده اند و تماشاگر ملزم است تا پایان زمان فیلم این پازل پیچیده را مرتب و منظم سازد بلکه بتواند آن را یک جا و کلی ببیند و دست کم متوجه داستان ماجرا شود. مخاطب بسیار دیر با حوادث فیلم درگیر می شود، جای گره افکنی نه به درستی واضح است و نه به موقع و پیش از سر رفتن حوصلۀ مخاطب ارائه می شود. فیلم «هیچ کجا، هیچ کس» فیلم موفقی نیست. ملغمه ایست در هم و بر هم که بیشتر حاصل کار تدوینگر است تا فردی دیگر. قادر به برقرار کردن ارتباط لازم با مخاطب نیست و هیچ یک از شخصیت ها قابلیت و پتانسیل همذات پنداری و یا همراه کردن تماشاگر را با خود ندارد. حتی با این همه سکانس ها و پلان هایی که با تفاوت های زمانی نا مرتب و مغشوش گرفته می شود، شاهد یک پایان قطعی هم نیستیم و بدتر از آن با یک پایان باز نیز طرف هستیم. اتفاقی که این فیلم را از «هیچ کجا ، هیچ کس» با حذف کلمۀ (کجا)، (کس) و یکی از (هیچ) ها فقط و فقط تبدیل می کند به: یک (هیچ). هیچ چیزی در پایان عاید تماشاگر نمی شود، حتی یک بازی قابل توجه که دیدنی باشد و بعد از پایان فیلم تا مدتی بتواند در اذهان دوام بیاورد.