در زمانی که این فیلم ساخته می شد هنرجوی مؤسسه هنری سمندریان بودم و از نزدیک شاهد فیلم برداری صحنه هایی از آن و حتی حاضر در قاب دوربین در یک نما، چون بسیاری از صحنه ها در خود آموزشگاه فیلم برداری می شد. سال 92 بود و خانم روستا هم به خاطر بیماری متوجه بودند که تا پایان زندگی مدت زیادی نمانده و برای همین به خاطر اینکه یادگاری مصور و ویژه از استاد حمید سمندریان باقی بماند علیرغم بیماری با وسواس ویژه و انرژی زیاد پیگیر اتمام و به نتیجه رسیدن این فیلم بودند. هر چند این فیلم آنچنان که باید حق مطلب را در مورد این زوج بزرگ هنر تئاتر و سینمای ایران ادا نمی کند و جای کار بسیار بیشتری داشت حتی اگر بنا به ساختن فیلم بی چیز باشد؛ اما با این حال همت و تلاشی که کارگردان در راستای زنده نگاه داشتن نام این دو هنرمند و روشن شدن گوشه هایی از زندگی آنها به خرج داده قابل تقدیر است و لزوم ساخت فیلم هایی از این دست دربارۀ هنر و زندگی هنرمندان تئاتر و سینمای ایران بسیار احساس می شود. امید است که کارگردانان دغدغه مند در این خصوص توجه و تلاش ویژه ای مبذول دارند.