ساختار فیلمنامه مشکل بارزی ندارد. فیلم می تواند توجه تماشاگر را به خود جلب کرده و تا پایان با خود نگاه دارد. دو بازی خوب در این فیلم می بینیم یکی از رویا نونهالی و دیگری از گوهر خیراندیش که ناحق نخواهد بود اگر به ترتیب برای بازیگری اول زن و بازیگر مکمل زن در این دوره کاندید شوند. حامد بهداد موفق شده است در این فیلم از بازی های هیستریک و عصبی گذشتۀ خود فاصله بگیرد و یک تغییر مثبت را در روند بازیگری خود به وجود بیاورد که به زعم بنده دیگر زمان چنین تغییری در کارش فرا رسیده بود و مشخص است که بازیگر هوشیاری است و برای حرفۀ خود برنامه ریزی دارد که به موقع تغییرها را اعمال می کند.
زمزمه کردن آوازها توسط بازیگر اصلی مرد و زن (بهداد و نونهالی) در یکی دو صحنه دیگر اضافه بود و اذیت می کرد مانند صحنه ای که بهداد پشت به ماشین ایستاده و سپس در یک توشات او را با نونهالی در حال صحبت راجع به رابطه شان می بینیم. پرداختن به دو معضل اجتماعی؛ وضعیت خانواده های مجرمین و موضوع ازدواج خانم های بیوه و درگیری آنها بر سر این مسئله با فرزندانشان در این فیلم به خوبی پرداخت شده و مطرح می گردد.
یکی از نواقصی که در فیلمنامه وجود دارد استفادۀ مقطعی از بیماری نقش اصلی مرد (ظاهراً صرع) و زمینه چینی نکردن برای آن است. باید کدهایی دربارۀ این مشکل به تماشاگر داده می شد و همچنین در سایر جاهای فیلم نیز ردی از تأثیر این بیماری را در زندگی شخص اول می دیدیم اما تنها در یک صحنه مطرح و از آن استفاده شد که حالت باسمه ای پیدا کرده و گویی تنها به عنوان یک ابزار برای فیلمنامه نویس مورد استفاده قرار گرفته، به خوبی در زندگی شخص اول تبیین پیدا نمی کند و حالت زیستی طبیعی آن ظهور و بروز کافی نمی یابد.
می توان این اثر را فیلم خوبی به شمار آورد و به احتمال زیاد به موفقیت هایی در جشنواره در بخش های بازیگری و کارگردانی خواهد رسید.