نمایش گرگ ساختار شکن، کاری کمدی و انتقادی با رویکردهای اجتماعی و سیاسی است. نمایشی که به زعم من می توانست با موفقیت های بیشتری در اجراء همراه باشد اما متن بر اجراء برتری دارد و این اتفاق به نواقصی در نحوۀ پرداخت و کارگردانی اثر بر می گردد. از آنجایی که نمایش در یک محیط خالی و بدون آکساسوار اجراء می شود به اندازه ای که در چنین ساختاری لازم است از سیستم نشانه گذاری استفاده نشده است. با توجه به تعدد فضاها از قبیل دشت و جنگل و آبادی، تنوع نور و یا وجود دکور و آکساسوار کمبود خود را در این نمایش می نمایاند. الیناسیونی که به طور مستقیم به آن اشاره می شود برای نمایاندن و بیرونی کردنش تمهیدات کافی به عمل نیامده است. در صحنۀ اوج نمایش که با بخشیدن قلب پهلوان به گرگ، گرگ تبدیل به انسان می شود، این دگرگونی و صیرورت که مهم ترین نقطۀ داستان است به حد کافی بیرونی نشده و به نمایش در نمی آید. با توجه به اینکه نویسنده و کارگردان نمایش تقریباً یک نفر است موفق نشده که به موفقیت قلم خود، کارگردانی انجام دهد. با وجود اینکه بین نوازندگان و بازیگران گاه ارتباط چشمی برقرار می شد اما این رابطه در خدمت کار و تعریف شده نبود که بهتر بود این نظام دهی در ایجاد ارتباط بین آنان و ترکیب آن در خدمت نمایش و انسجام بخشی به آن طراحی شده و پیاده می شد. با این حال این نمایش کار مفرحی است که تا حدودی هم موجبات سرگرمی مخاطب را فراهم می کند و هم فکر او را به کار می اندازد. از کاری که کارگردان در پایان نمایش انجام داده بود نیز خوشم آمد، با توجه به فضایی که گفتگو و در هم گویی توسط بازیگران بود یکی از بازیگران با صدای بلند گفت تمام و اینگونه پایان نمایش نقطه گذاری شد.