نمایش خوش ساخت، حساب شده و دقیق از نظر کارگردانی و همراه با متن قابل قبولی بود. به نظر من می تواند یک الگو در زمینۀ ریتم درست و صحیح در یک تئاتر باشد که جای آن دارد تا مورد استفاده و مرور کارگردان های جوان و دانشجویان و هنرجویان رشتۀ نمایش قرار گیرد. بازی های خانم ها همگی خوب بود. بازی بهروز هداوند در نقش پرهام در حد کافی مناسب این نمایش نبود. بر روی صدا و بیان خیلی بیشتر باید کار کند، صدای مناسب تئاتری و دیافراگمی نداشت. بازی محمدرضا مالکی در نقش هاتف از سایر آقایان بهتر بود. یکی از ضعف های این نمایش پایان بندی آن است که به تمامی قادر نیست پایان کار را نقطه گذاری کند. به بیان دیگر این صحنه طوری نبود که بتواند پایان یک نمایش باشد. برای مثال اگر در پایان ماهور؛ دختر خانه تنها در اتاق پذیرایی دیده می شد و در همان حین زنگ آیفون به صدا در می آمد و او فقط به زنگ نگاه می کرد و حتی به طرف آن هم نمی رفت و بعد به آهستگی نور می رفت، خیلی پایان بهتری رقم می خورد تا این پایان که هنوز انتظار دیدن چیز بیشتری را در ذهن تماشاگر به وجود می آورد. در پایان دیدن این نمایش را به همگی دوستان عزیز توصیه می کنم.