فیلم هایی از این دست که بیشتر جنبۀ سرگرمی را مد نظر قرار می دهند به هر حال برای سینمای ما لازم هستند و مانی حقیقی توانسته در میان این دسته از فیلم ها یک سر و گردن از بقیه بالاتر کار کند و برخی از کلیشه های هندی وار و پیش پا افتاده را دور بزند.
اما نکته ای که به نظر می رسد این است که ورود افراد به واسطۀ رابطه به سینما مطمئناً آسیب زننده است. برای مثال امید روحانی که یک منتقد و مدرس سینماست چه لزومی داد که در سینما بازیگری کند آن هم با این همه پرکاری در فیلم های مختلف. روحانی حتی از یک بیان و صدای در حد متوسط نیز برخوردار نیست و بسیاری از حروف را نمی تواند صحیح تلفظ کند و پدر هفت جد تماشاگر در می آید و دو گوش هم از بغل دستی های خود غرض می کند تا متوجه شود که این آقا چه دارد می گوید. مگر بازیگر حرفه ای و کارکشته در رِنج سنی 60 سال کم داریم که از یک منتقد سینما با ضعف های متعددی که در بازیگری دارد اینقدر استفاده می شود؟! ای کاش در وادی هنرِ این مملکت، هر کسی سر جای خود بود.