تئاتری است مبتنی بر اکثر آموزه های گروتوفسکی؛ تئاتر بی چیز به تمام معنا. نه دکور، نه طراحی لباس خاص، نه آکساسوار، نه طراحی نور و نه حتی موسیقی. متن این نمایش در فضای جریان سیال ذهن شکل می گیرد و قلم رها می شود تا سرکشی های دیوانه وار خود را تا جایی که می تواند و جای جولان است ادامه دهد. داستان هایی خلق می کند که همگی همدیگر را قطع می کنند و کاراکتر نمایش، خود به تنهایی در مرکز تمامی داستان های متقاطع نمایشنامه قرار می گیرد. داستان، یک بازی تودرتوی شگفت را به روایت و نمایش می کشاند که بارها تماشاگر را میخکوب و محظوظ می کند. از بیشتر عواملی که باعث جذب حواس و تمرکز تماشاگر می شود در کار کمک گرفته می شود. سکوت مطلقی که بر سالن حکم فرماست دلیلی بر موفقیت به کار بردن این تکنیک هاست. در برخی جاها صدای بازیگر پایین برده شده و زمزمه وار می شود و توجه تماشاگر را برای شنیدن و ادراک حرف ها متمرکز می کند. به موقع ریتم گفتار را کند و به موقع تند می کند و به تناسب مفاهیم برای مخاطب تنوع ایجاد می کند و با این ترفند مانع بریدن او از صحنه و ماجرای آن می گردد. «مثل شلوار جین آبی» ثابت می کند که تئاتر می تواند بدون هر چیزی جز یک بازیگر وجود خارجی پیدا کند و حیات داشته باشد، در عین حال نام تئاتر بر خود بگیرد و عناصر دراماتیک را به طرزی پر رنگ و قابل توجه با خود همراه داشته باشد. تئاتری که حدود چهل دقیقه تماشاگر را به درون حفرۀ خود می کشد و تا پایان به او اجازۀ رهایی از فضایی که بازیگر می سازد را نمی دهد. به احسان گودرزی که در اوج دوران جوانی است، برای نوشتن، کارگردانی و بازی در این تئاتر تبریک می گویم و او را بازیگری خوش آتیه در عرصۀ تئاتر کشور می دانم.

منتقد: وحید عمرانی